Życie jako powołanie

Na początku drogi każdego powołania stoi Emmanuel, Bóg-z-nami. On objawia nam, że nie budujemy naszego życia sami, ponieważ Bóg towarzyszy nam pośród zmiennych kolei życia, a jeśli tego chcemy - nawiązuje z każdym z nas wspaniałą więź miłości, jedyną i niepowtarzalną, a zarazem zespoloną harmonijnie z ludzkością i z całym kosmosem. Odkryć obecność Boga we własnej historii, nie czuć się już sierotą, ale wiedzieć, że ma się Ojca, któremu można całkowicie zawierzyć: oto wielki przełom, który wyprowadza człowieka poza wyłącznie ludzki horyzont i pozwala mu zrozumieć, że - jak powiada konstytucja Gaudium et spes - nie może on «odnaleźć się w pełni inaczej, jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego» (n. 24). W tych słowach Soboru Watykańskiego II zawiera się sekret chrześcijańskiego życia i wszelkiego prawdziwego spełnienia człowieka.

3. Dzisiaj jednak ta chrześcijańska interpretacja życia musi się przeciwstawiać oddziaływaniu pewnych typowych elementów kultury zachodniej, w której Bóg w praktyce znajduje się poza nawiasem codziennego życia. Oto dlaczego konieczne jest zgodne współdziałanie całej chrześcijańskiej wspólnoty w celu «wtórnej ewangelizacji życia». Realizacja tego fundamentalnego zadania duszpasterskiego wymaga świadectwa ludzi zdolnych ukazywać owocność egzystencji, która ma swoje źródło w Bogu, czerpie siłę z uległości na działanie Ducha, a w komunii z Chrystusem i z Kościołem znajduje rękojmię autentycznego sensu codziennego trudu.

Trzeba, aby w chrześcijańskiej wspólnocie każdy odkrył swoje osobiste powołanie i wielkodusznie na nie odpowiedział. Każde życie jest powołaniem, a każdy wierzący jest powołany do współpracy w budowaniu Kościoła. Jednakże w «Światowym Dniu Modlitw o Powołania» przedmiotem naszej uwagi jest przede wszystkim pilna potrzeba kapłanów i osób gotowych iść za Chrystusem niełatwą drogą życia konsekrowanego poprzez praktykę rad ewangelicznych.
Potrzebni są kapłani, którzy będą stanowić «stałą gwarancję sakramentalnej obecności Chrystusa Odkupiciela w różnych czasach i w różnych miejscach» (Christifideles laici, 55), a przez przepowiadanie słowa oraz sprawowanie Eucharystii i innych sakramentów poprowadzą chrześcijańskie wspólnoty ścieżkami życia wiecznego.

Potrzebni są mężczyźni i kobiety, którzy przez swoje świadectwo «podtrzymują w ochrzczonych świadomość podstawowych wartości Ewangelii» i nieustannie «przypominają Ludowi Bożemu o potrzebie odpowiadania świętością życia na miłość Bożą, rozlaną w sercach przez Ducha Świętego (por. Rz 5, 5), i wyrażania swoim postępowaniem sakramentalnej konsekracji, dokonanej przez Boga w chrzcie, bierzmowaniu lub w sakramencie święceń» (por. Vita consecrata, 33).

Niech Duch Święty wzbudzi liczne powołania do szczególnej konsekracji, aby pobudzały chrześcijański lud do coraz większej wierności Ewangelii i ułatwiały wszystkim zrozumienie, że sensem życia jest ukazywanie piękna i świętości Boga.