Katecheza - fundament dialogu powołaniowego

Czcigodni Bracia w biskupstwie,
umiłowani Bracia i Siostry na całym świecie!

1. Świadom, że każde powołanie jest darem Bożym, o który musimy się modlić i na który musimy zasłużyć świadectwem życia, zwracam się jak co roku do was, aby zaprosić całą wielką rodzinę katolicką do duchowego uczestnictwa w XXVIII Światowym Dniu Modlitw o Powołania, który będziemy obchodzić 21 kwietnia przyszłego roku.

Dzień ten już od dawna stanowi szczególną okazję do refleksji nie tylko nad powołaniem do kapłaństwa i życia konsekrowanego, ale także nad obowiązkiem spoczywającym na całej chrześcijańskiej wspólnocie: winna ona tworzyć warunki sprzyjające rodzeniu się powołań, pomagać w ich dostrzeganiu i rozpoznawaniu, uczestniczyć w procesie dojrzewania tego wewnętrznego wezwania Boga (por. Optatam totius, 2).

W tym roku pragnę zwrócić waszą uwagę na ten podstawowy element religijnego doświadczenia każdego chrześcijanina, jakim jest katecheza: stanowi ona bowiem fundament wszelkiego autentycznego dialogu powołaniowego z Ojcem niebieskim. Poprzez katechezę Kościół prowadzi wiernych drogą wiary i nawrócenia oraz uczy ich odpowiedzialnego słuchania słowa Bożego, a także wielkodusznej gotowości spełnienia zawartych w nim wymagań. Kościół pragnie w ten sposób tworzyć warunki dla osobowego spotkania z Bogiem, kształtując gorliwych uczniów Pana, uczestniczących w jego uniwersalnej misji.

Katecheza jawi się zatem jako konkretna droga prowadząca do odkrycia nie tylko ogólnego zbawczego planu Boga i ostatecznego sensu istnienia i historii człowieka, ale także owego szczególnego planu, który ma On wobec każdej osoby w perspektywie nadejścia Jego królestwa w świecie. „Katecheza dąży więc do tego, aby pogłębiać rozumienie Tajemnicy Chrystusa w świetle Słowa, aż cały człowiek będzie nasycony Jego światłem. Przemieniony przez działanie łaski w nowe stworzenie, chrześcijanin zaczyna naśladować Chrystusa i z dnia na dzień uczy się w Kościele coraz lepiej myśleć jak On, oceniać jak On, postępować zgodnie z Jego przykazaniami i ufać, tak jak On nas do tego wzywa” (Catechesi tradendae, 20).

2. Szczególnie istotnym osiągnięciem katechezy będzie czynienie z niej szkoły modlitwy, czyli formacji do osobistej rozmowy z Bogiem, Stwórcą i Ojcem; z Chrystusem, Nauczycielem i Zbawcą; z Duchem Świętym ożywicielem. Dzięki owej rozmowie to, czego człowiek słucha i czego się uczy, nie pozostaje tylko w umyśle, ale ogarnia serce i dąży do wyrażenia się w życiu. Katecheza bowiem nie może się zadowalać głoszeniem prawd wiary, ale musi skłaniać człowieka do odpowiedzi, po to by każdy przyjął rolę wyznaczoną mu w planie zbawienia i był gotów poświęcić swoje życie dla misji Kościoła, także poprzez doskonalsze naśladowanie Chrystusa w kapłaństwie służebnym lub w życiu konsekrowanym.
Trzeba koniecznie pomagać wiernym, zwłaszcza młodym, w zrozumieniu tego, że chrześcijańskie życie jest przede wszystkim odpowiedzią na Boże wezwanie; trzeba im w tej perspektywie ukazywać szczególny charakter powołań do kapłaństwa i diakonatu, do życia zakonnego i pracy misyjnej, do życia konsekrowanego w świecie, oraz ich szczególne znaczenie dla królestwa Bożego.