Ufajcie, Jam zwyciężył świat

1. „Jam zwyciężył świat” (J 16,33). Kamień grobowy u podnóża Golgoty odwalony. Grób pusty… Nie masz Go tu (por. Mk 16,6). Wstał. Nie masz Go tu. Idźcie, powiedzcie Piotrowi i uczniom. A przecież całą troską Marii, gdy szły przed świtem ku grobowi, było, czy potrafią namaścić martwe Jego Ciało. Tego nade wszystko pragnęły ich serca miłujące - serca wierne aż po śmierć i aż poza granice śmierci. Pragnęły znaleźć Ciało martwe, złożone w grobie. Wstał. Nie masz Go tu… poprzedza was do Galilei (por. Mk 16,1-8).

2. Szymon Piotr i Jan przy grobie. Znajdują wszystko tak, jak mówiły niewiasty. Jego samego nie znajdują. Czy zdolni byli już wówczas przypomnieć sobie te słowa: „Jam zwyciężył świat”? Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie… „Jam zwyciężył świat” (por. J 16,33). Tak. Ostatnie dni były czasem strasznego ucisku. Doznali ucisku wobec pojmania w Ogrójcu, wobec wyroku krzyża, wobec śmierci na Kalwarii. Doznali straszliwego ucisku… Czy wobec pustego grobu pomyśleli: „On zwyciężył świat”?

3. Świat. Ten świat, w którym żyje człowiek, ten świat, w którym człowiek panuje, zdaje się ostatecznie zwyciężać człowieka. Zwycięża człowieka przez śmierć. Chrystus, który zwyciężył śmierć, zwyciężył świat. O mors, ero mors tua. Doświadczył śmierci, przyjął śmierć, aby objawić się ponad jej horyzontem, który przytłacza całe dzieje człowieka. Własną śmiercią zadał śmierć tej śmierci, której początkiem stał się grzech. Grzech człowieka i grzech świata. „Świat”, który w sercu człowieka pod tchnieniem pierworodnego Kłamstwa stał się przeciwnikiem Boga. Świat, który serce człowieka ma otwierać na Boga, zaczął z serca ludzkiego wypierać Boga. A chociaż od początku powtarza „jesteście jako bogowie” (por. Rdz 3,5), ten świat nie potrafi nigdy ofiarować człowiekowi na końcu nic więcej, tylko śmierć.

4. „Jam zwyciężył świat”. Czy Chrystus jest przeciw światu? Kiedy zwycięża śmierć, objawia człowiekowi na nowo świat - ten świat, który wypiera Boga z serca człowieka, Chrystus przywraca Bogu i człowiekowi jako przestrzeń pierwotnego Przymierza, które ma być także przymierzem ostatecznym, kiedy Bóg będzie „wszystkim we wszystkich” (por. 1 Kor 15,28).

5. „Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie”. Świat… „widownia historii rodzaju ludzkiego, naznaczony pomnikami jego wysiłków, klęsk i zwycięstw”; świat… miejsce tylu ucisków człowieka… „popadł zaprawdę w niewolę grzechu”, a tę niewolę niejednokrotnie nazywa właśnie swoją wolnością! Świat „z miłości powołany do bytu i w bycie zachowywany przez Stwórcę” (por. Gaudium et spes, 2). Przez Chrystusa na krzyżu - mocą śmierci wyzwolony - w Jego zmartwychwstaniu objawiony na nowo jako Boży Kosmos (por. tamże).