*Życie konsekrowane sercem Kościoła

Czcigodni Bracia w biskupstwie,

Drodzy Konsekrowani!

1. Obchody Dnia Życia Konsekrowanego, które po raz pierwszy odbędą się 2 lutego tego roku, mają pomóc całemu Kościołowi w coraz pełniejszym dostrzeganiu wartości świadectwa osób, które wybrały drogę wiernego naśladowania Chrystusa poprzez praktykowanie rad ewangelicznych; zarazem dla samych osób konsekrowanych będą właściwą okazją odnowienia przyrzeczeń oraz ożywienia uczuć, które powinny inspirować ich oddanie się Panu.

Misja życia konsekrowanego w Kościele, zarówno obecnie, jak w przyszłości, u progu trzeciego tysiąclecia, obejmuje nie tylko tych którzy otrzymali ten szczególny charyzmat, ale całą wspólnotę chrześcijańską. W posynodalnej adhortacji apostolskiej Vita consecrata, opublikowanej w ubiegłym roku, napisałem: „Istotnie, życie konsekrowane znajduje się w samym sercu Kościoła jako element o decydującym znaczeniu dla jego misji, ponieważ «wyraża najgłębszą istotę powołania chrześcijańskiego» oraz dążenie całego Kościoła-Oblubienicy do zjednoczenia z jedynym Oblubieńcem” (n. 3). Pragnę ponowić zaproszenie skierowane do osób konsekrowanych, aby z ufnością patrzyły w przyszłość, licząc na wierność Boga i na moc Jego łaski, zdolnej nieustannie dokonywać wielkich rzeczy: „Powinniście nie tylko wspominać i opowiadać swoją chwalebną przeszłość, ale także budować nową wielką historię! Wpatrujcie się w przyszłość, ku której kieruje was Duch, aby znów dokonywać z wami wielkich dzieł” (tamże, 110).

RACJE USTANOWIENIA DNIA ŻYCIA KONSEKROWANEGO

2. Cel tego Dnia jest potrójny: po pierwsze - odpowiada on wewnętrznej potrzebie bardziej uroczystego wielbienia Pana i dziękczynienia Mu za wielki dar życia konsekrowanego. Życie to ubogaca i raduje wspólnotę chrześcijańską dzięki swoim różnorodnym charyzmatom oraz dobremu przykładowi osób całkowicie oddanych sprawie Królestwa Bożego. Nie możemy nigdy zapominać, że życie konsekrowane jest - bardziej niż obowiązkiem człowieka - darem, który pochodzi z Wysoka, jest inicjatywą Ojca, „który przyciąga do siebie swoje stworzenie mocą szczególnej miłości i z myślą o powierzeniu mu szczególnej misji” (tamże, 17).

To miłujące spojrzenie dotyka głęboko serca osoby powołanej, którą Duch Święty przynagla do pójścia za Chrystusem i naśladowania Go na drodze realizacji rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Jest to wspaniały dar!

„Jaki byłby los świata, gdyby nie było zakonników?” — pyta słusznie św. Teresa (Księga życia, rozdz. 32,11). To pytanie zmusza nas ciągle do składania dziękczynienia Panu, który przez ten wyjątkowy dar Ducha nie przestaje ożywiać i wspierać swojego Kościoła w jego trudnej misji na tym świecie.

3. Po drugie - Dzień Życia Konsekrowanego ma za zadanie przyczynić się do poznania tej formy życia i pogłębiania szacunku dla niego ze strony całego Ludu Bożego.

Jak słusznie podkreślił to już Sobór Watykański II (por. Lumen gentium, 44), a ja miałem okazję przypomnieć w cytowanej adhortacji apostolskiej, życie konsekrowane „naśladuje wierniej i ustawicznie uprzytamnia w Kościele tę formę życia, jaką Jezus - najdoskonalszy konsekrowany i misjonarz Ojca w Jego Królestwie - obrał dla siebie i wskazał uczniom, którzy szli za Nim” (n. 22). Jest ono zatem specjalną i żywą pamiątką Jego bycia Synem, który czyni Ojca swoją wyłączną Miłością - oto Jego czystość; który w Ojcu znajduje swoje wyłączne bogactwo - oto Jego ubóstwo; dla którego wola Ojca jest codziennym „pokarmem” (por. J 4,34) — oto Jego posłuszeństwo.

Taka forma życia, przyjęta przez Chrystusa i uobecniana w szczególny sposób przez osoby konsekrowane, ma wielkie znaczenie dla Kościoła, powołanego, by we wszystkich swoich członkach przeżywać to samo dążenie do pełnego zjednoczenia z Bogiem poprzez naśladowanie Chrystusa w świetle i mocy Ducha Świętego.

Życie specjalnej konsekracji w swoich różnorodnych formach pomaga zatem lepiej zrozumieć konsekrację chrzcielną wszystkich wiernych. Rozważając dar życia konsekrowanego Kościół zastanawia się nad swoim szczególnym powołaniem, aby należeć wyłącznie do Pana, i pragnie być w Jego oczach bez „skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz aby był święty i nieskalany” (Ef 5,27).
Wydaje się zatem uzasadniona potrzeba ustanowienia tego specjalnego Dnia, który przyczyni się do tego, aby nauka o życiu konsekrowanym była nie tylko szerzej i głębiej rozważana, ale również coraz lepiej przyjmowana przez wszystkich członków Ludu Bożego.

4. Trzeci powód dotyczy bezpośrednio osób konsekrowanych. Są one zaproszone do wspólnego i uroczystego świętowania niezwykłych dzieł, które Pan w nich dokonał, aby w świetle wiary mogły jeszcze pełniej odkryć blask Bożego piękna - promieniującego za sprawą Ducha w sposobie ich życia - oraz aby mogły jeszcze żywiej uświadomić sobie swą niezastąpioną misję w Kościele i w świecie.
Obchody tego dorocznego Dnia pomogą osobom konsekrowanym - zanurzonym w tym tak często chaotycznym i niepewnym świecie oraz pochłoniętym niekiedy wieloma dręczącymi sprawami - powrócić do źródeł powołania, dokonać bilansu własnego życia, odnowić własną konsekrację. Dzięki temu będą mogły w różnych sytuacjach z radością przekazywać ludziom naszych czasów świadectwo, że Pan jest Miłością zdolną wypełnić serce człowieka.

Jest rzeczą konieczną, aby życie konsekrowane objawiało się coraz bardziej jako „pełne radości i Ducha Świętego”, aby osoby konsekrowane z gorliwością angażowały się w działalność misyjną, uwierzytelniały swoją tożsamość mocą żywego świadectwa, ponieważ „człowiek współczesny chętniej słucha świadków niż nauczycieli, a jeżeli słucha nauczycieli, to tylko dlatego, że są świadkami” (Adh. apost. Evangelii nuntiandi, 41).