Homilia Jana Pawła II wygłoszona 6 maja podczas Mszy św. na Stadionie Abbasydów w Damaszku

3. "Potem ujrzałem: a oto wielki tłum, którego nikt nie mógł policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w białe szaty, a w ręku ich palmy" (Dz 7,9).

Ten urywek dzisiejszej liturgii, wzięty z księgi Apokalipsy, ukazuje nam na swój sposób dzieło, które się dokonało za sprawą apostolskiej posługi św. Pawła. On bowiem odegrał istotną rolę w głoszeniu Ewangelii poza granicami kraju Jezusowego. Cały ówcześnie znany świat, poczynając od krajów wokół Morza Śródziemnego, stał się ziemią Pawłowej ewangelizacji. I możemy powiedzieć, że następnie, z biegiem wieków aż do naszych dni, ogromny rozwój głoszenia ewangelicznego stanowił w jakiś sposób logiczne następstwo posługi Apostoła Narodów. Jeszcze dzisiaj Kościół nosi w sobie owoce jego działalności apostolskiej i ustawicznie odwołuje się do misyjnej posługi św. Pawła, który dla całych pokoleń chrześcijan stał się pionierem i inspiratorem wszelkiej misji.

Za przykładem Pawła Kościół jest wezwany do poszerzenia swego spojrzenia na krańce świata, aby kontynuować powierzoną mu misję przekazywania światła Zmartwychwstałego wszystkim narodom i wszystkim kulturom w poszanowaniu wolności osób i wspólnot ludzkich i duchowych. Olbrzymia rzesza ludzi różnego pochodzenia wezwana jest do oddania chwały Bogu. Gdyż, jak twierdzi św. Efrem: "Skarbów, które nam dajesz, nie masz żadnej potrzeby nam dawać. Ty potrzebujesz tylko jednego: byśmy poszerzyli swoje serce dla Twoich dóbr, oddając Tobie naszą wolę i słuchając Ciebie naszymi uszami. Wszystkie Twoje dzieła jaśnieją wieńcami, które splotła mądrość Twoich ust mówiąc: Wszystko to jest bardzo dobre" ("Diathermane", 2,5-7).

Jak Paweł, uczniowie Chrystusa podjęli wielkie wyzwanie: muszą przekazać Dobrą Nowinę w języku dostosowanym do każdej kultury, nie zatracając istoty, ani nie wypaczając jej sensu. Nie bójcie się więc dawać świadectwo słowem i życiem tej radosnej nowinie wśród waszych braci i waszych sióstr: Bóg kocha wszystkich ludzi i wzywa ich, by stawali się jedną rodziną w miłości, ponieważ wszyscy są braćmi!

4. Ta radosna nowina winna zachęcać wszystkich uczniów Chrystusa do szukania z żarliwością dróg jedności, aby przyswajając sobie modlitwę Pana: "aby wszyscy stanowili jedno", dawali coraz bardziej autentyczne i wiarygodne świadectwo. Żywo cieszę się z braterskich stosunków, które już istnieją między członkami Kościołów chrześcijańskich waszego kraju i zachęcam was do rozwijania ich w prawdzie i roztropności wespół ze swymi Patriarchami i waszymi Biskupami. U zarania nowego tysiąclecia Chrystus woła nas, byśmy wychodzili sobie naprzeciw w miłości, która tworzy nasza jedność.

Bądźcie dumni z wielkich tradycji liturgicznych i duchowych waszych Kościołów Wschodu! One należą do dziedzictwa Kościoła Chrystusa i stanowią mosty między różnymi tradycjami. Od zarania chrześcijaństwa wasza ziemia odznaczała się kwitnącym życiem chrześcijańskim. Na szlaku duchowego dziedzictwa Ignacego Antiocheńskiego, Efrema, Symeona i Jana Damasceńskiego imiona licznych Ojców, mnichów, pustelników i tylu innych świętych, którzy stanowią chwałę waszych Kościołów, pozostają obecni w żywej pamięci Kościoła powszechnego. Poprzez wasze przywiązanie do ziemi waszych ojców, zgadzając się wielkodusznie żyć tutaj naszą wiarą, również wy dzisiaj świadczycie o płodności orędzia ewangelicznego, które jest przekazywane z pokolenia na pokolenie.

Wraz z wszystkimi waszymi współobywatelami, bez względu na przynależność do innych wspólnot, kontynuujcie nieustannie swe wysiłki mając na uwadze budowanie społeczeństwa braterskiego, sprawiedliwego i solidarnego, gdzie każdy byłby w pełni uznany w swej ludzkiej godności i w swoich podstawowych prawach. Na tej świętej ziemi, chrześcijanie, muzułmanie i żydzi są wezwani do współpracy z ufnością i odwagą, i doprowadzenia do tego, by wkrótce nastał dzień, w którym każdy naród doczeka się poszanowania swoich zasadniczych praw i będzie mógł żyć w pokoju i wzajemnej zgodzie. Niechaj ubodzy, chorzy, niepełnosprawni, wyobcowani będą zawsze waszymi szanowanymi i ukochanymi braćmi i siostrami. Ewangelia jest potężnym czynnikiem przemiany świata. Niechaj dzięki waszemu świadectwu życia ludzie znajdują odpowiedź na ich najgłębsze aspiracje oraz podstawy współżycia społecznego.