„Ad limina" z Malezji, Brunei i Singapuru

Największym wśród nich państwem jest Malezja. Na powierzchni nieco większej od Polski (329,847 km ²) mieszka tam ok. 25 mln osób. 2/3 mieszkańców wyznaje islam, a 1/5 buddyzm. Chrześcijanie stanowią około 10 proc., w tym katolicy 3,2 proc. ludności. Ewangelizację zainicjowali tam w początkach XVI wieku misjonarze portugalscy. Obecnie w Malezji istnieje dziewięć diecezji, w których pracuje 227 kapłanów. Na jednego księdza przypada około 3 tys. wiernych. Swoboda działania Kościoła jest tam bardzo ograniczona. Jednym z czytelnych przykładów szykanowania chrześcijan jest zakaz używania w tłumaczeniach Pisma św. słów, które islam odnosi do Boga. Katolicy wraz z przedstawicielami innych odłamów chrześcijaństwa wspólnie przeciwstawiają się islamizacji prawa. Dużą rolę w życiu Kościoła odgrywają świeccy.

W sąsiadującym z Malezją niewielkim sułtanacie Brunei (5.765 km²) katolicy stanowią zaledwie 6 proc. pośród 375 tys. mieszkańców. 2/3 ludności wyznaje islam, a 9 proc. buddyzm. System prawny opiera się tam na ustawodawstwie muzułmańskim – szariacie. Oddzielną strukturę kościelną utworzono przed 11 laty, a w roku 2004 dotychczasową prefekturę apostolską podniesiono do rangi wikariatu apostolskiego. Pracuje tam czterech księży, a na jednego kapłana przypada ponad 5 tys. wiernych. Większość z nich to ludność napływowa, głównie Chińczycy.

Dzieje Singapuru są ściśle związane z Malezją. Jako niepodległe państwo istnieje od 1965 roku. Niemal połowa spośród 4,6 mln ludności wyznaje buddyzm, 1/6 islam, a 13 proc. chrześcijaństwo. Katolicy stanowią niemal 5 proc.. Tamtejsza archidiecezja jest bezpośrednio podporządkowana Stolicy Apostolskiej. Pracuje w niej 137 księży, a na jednego kapłana przypada około blisko 1200 wiernych. Większość z nich posługuje się językiem angielskim. W życiu Kościoła ważną rolę odgrywają ruchy katolików świeckich.