Audiencja ogólna: O św. Benedykcie z Nursji - patronie Europy

Po wygłoszeniu katechezy i streszczeniu jej w różnych językach narodowych, papież pozdrowił przybyłych w ich mowach ojczystych. Do Polaków powiedział: „Pozdrawiam serdecznie uczestniczących w audiencji Polaków. Witam wiernych z parafii św. Jakuba oraz sanktuarium Matki Bożej ze Szczyrku, na czele z biskupem Tadeuszem Rakoczym. Pozdrawiam pracowników portu lotniczego w Warszawie oraz uczestników światowych rekolekcji podhalańskich. Wszystkim tu obecnym życzę obfitych darów paschalnych i z serca błogosławię”.

Oprócz biskupa Rakoczego, z pielgrzymami z jego diecezji bielsko-żywieckiej w audiencji uczestniczył też metropolita łódzki abp Władysław Ziółek, który obchodzi 50. rocznicę święceń kapłańskich. Wśród przybyłych byli wierni z parafii św. Jakuba i z diecezjalnego sanktuarium Mastki Bożej Królowej Polski ze Szczyrku z koronami na obraz w tym salezjańskim sanktuarium, które Benedykt XVI poświęcił na zakończenie audiencji. Byli też uczestnicy XI światowych rekolekcji podhalańskich.

Na zakończenie audiencji odśpiewano po łacinie Modlitwę Pańską, a Ojciec Święty udzielił wszystkim błogosławieństwa apostolskiego.


Publikujemy cały tekst nauczania Ojca Świętego:

Drodzy bracia i siostry,
chciałbym dziś mówić o św. Benedykcie – założycielu zachodniego monastycyzmu, a także patronie mego pontyfikatu. Zacznę słowami św. Grzegorza Wielkiego, który pisze o św. Benedykcie: „Mąż Boży, który zabłysnął na tej ziemi wieloma cudami, w nie mniejszym stopniu zajaśniał wymową w wykładaniu swojej nauki” (Dial. II, 36). Słowa te wielki papież napisał w 592 roku; święty mnich zmarł zaledwie 50 lat wcześniej i żył jeszcze w pamięci ludzi, a zwłaszcza w kwitnącym zakonie, który założył. Święty Benedykt z Nursji swoim życiem i dziełem wywarł zasadniczy wpływ na rozwój cywilizacji i kultury europejskiej. Najważniejszym źródłem na temat jego życia jest druga księga Dialogów św. Grzegorza Wielkiego. Nie jest to biografia w klasycznym tego słowa znaczeniu. Zgodnie z ideami swego czasu chciał on ukazać na przykładzie konkretnego człowieka – właśnie św. Benedykta – szczyty kontemplacji, jakie może osiągnąć ten, kto zdaje się na Boga. Daje nam zatem wzór ludzkiego życia jako wspinania się na szczyty doskonałości. Św. Grzegorz Wielki mówi też w tej księdze Dialogów o licznych cudach, jakich dokonywał Święty i także tutaj pragnie nie tylko opowiedzieć o czymś dziwnym, lecz pokazać, jak Bóg, upominając, pomagając a nawet karząc, interweniuje w konkretnych sytuacjach życia człowieka. Chce ukazać, że Bóg nie jest daleką hipotezą, postawioną na początku świata, lecz jest obecny w życiu człowieka, każdego człowieka.

Tę perspektywę „biografa” wyjaśnić można także w świetle ogólnego kontekstu owych czasów: na przełomie V i VI wieku świat był wstrząsany strasznym kryzysem wartości i instytucji, wywołanym przez upadek Cesarstwa Rzymskiego, przez najazd nowych ludów i upadek obyczajów. Ukazując św. Benedykta jako „jasną gwiazdę”, Grzegorz chciał wskazać w tej wstrząsającej sytuacji, właśnie tu, w Rzymie, drogę wyjścia z „mrocznej nocy historii” (por. Jan Paweł II, Nauczanie, II/1, 1979, str. 1158).