Kard. Ruini o Janie Pawle II: Dar dla Rzymu i całego świata

"Totus Tuus", autentyczny symbol nie tylko Jego biskupstwa, ale i życia. Pielgrzymki do sanktuarium maryjnego w Kalwarii [Zebrzydowskiej - dop. red.] przyczyniły się do wytyczenia drogi modlitwy i kontemplacji, która ukierunkowała kroki młodego Karola ku kapłaństwu.

Już w Wadowicach, a później w Krakowie nauczyciel i przyjaciele mówili wielokrotnie Karolowi, że jawi im się jako przeznaczony do służby przy ołtarzu. Zawsze jednak sprzeciwiał się tej myśli, przede wszystkim dlatego, że pociągało Go głęboko inne powołanie - do teatru, sztuki, literatury. Jak stwierdza sam Jan Paweł II w książce "Dar i Tajemnica", w tajemnicy powołania i przyjęcia przez niego kapłaństwa szczególną rolę odegrała wielka postać Adama Chmielowskiego, świętego Brata Alberta, sławnego polskiego patrioty i malarza, który potrafił zerwać z własną sztuką, gdy zrozumiał, że Bóg wzywa go do służby biednym i do dzielenia ich życia. To właśnie jemu Karol Wojtyła zadedykuje dramat "Brat naszego Boga". Później, gdy zostanie Papieżem, ogłosi go błogosławionym - w Polsce w roku 1983, i świętym - w Rzymie w listopadzie 1989 roku, gdy pękała żelazna kurtyna.

Powołanie do kapłaństwa Karola dojrzało w pełni w ciągu 1942 roku, a jesienią tego samego roku podjął decyzję o wstąpieniu do tajnego Seminarium Archidiecezji Krakowskiej, kontynuując jednocześnie pracę w fabryce. Równocześnie w ramach formacji kapłańskiej rozpoczął systematyczne studia filozoficzne na tajnym Wydziale Teologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, szczególnie z zakresu metafizyki. Arcybiskup krakowski książę kardynał Adam Stefan Sapieha umieścił niedługo potem tajne seminarium w swojej rezydencji. Tutaj kleryk Wojtyła znalazł schronienie od września 1944 roku i tu przeżył noc wyzwolenia Krakowa przez Armię Czerwoną 18 stycznia 1945 roku. Rok akademicki 1945-1946 mógł przebiegać regularnie i ksiądz kardynał Sapieha, po wydaniu decyzji, aby Karol Wojtyła uzupełnił studia w Rzymie, wyświęcił Go na kapłana wcześniej niż Jego kolegów - 1 listopada 1946 roku, w swojej prywatnej kaplicy. Wzruszający jest opis tych święceń kapłańskich i trzech Mszy Świętych odprawionych przez nowego kapłana dzień później, 2 listopada, w Krypcie św. Leonarda w katedrze na Wawelu, pozostawiony nam przez Jana Pawła II w książce "Dar i Tajemnica".

Pod koniec listopada tego samego roku ksiądz Karol był już wpisany na studia doktoranckie z teologii na Papieskim Uniwersytecie Angelicum w Rzymie, na którym wyróżniała się sylwetka ojca Réginalda Garrigou Lagrange OP, który został również promotorem Jego pracy doktorskiej poświęconej "Doctrina de fide apud S. Ioannem a Cruce" ("Zagadnieniom wiary u świętego Jana od Krzyża"), którą ksiądz Karol obronił 19 czerwca 1948 roku. Mieszkającego przez dwa lata w Kolegium Belgijskim, w środowisku dość prężnym kulturalnie i teologicznie, młodego polskiego kapłana ożywiało silne pragnienie "uczenia się Rzymu", przekazane przede wszystkim rektorowi krakowskiego seminarium o. Karolowi Kozłowskiemu. I rzeczywiście, poznał nie tylko historię i piękno Rzymu, lecz także powszechną i katolicką tradycję, która łączyła się spontanicznie z wielką polską tradycją katolicką.