Gdy wybiła godzina 20.00 ostatniego dnia lutego 2013 roku, Benedykt XVI złożył rezygnację ze sprawowania urzędu. Kościół pozostał bez papieża. Zaczęło się pełne napięcia oczekiwanie: kto zostanie 265. następcą św. Piotra? Kardynałowie na ogół wypowiadali się powściągliwie, ograniczając się do ogólników, że nowy papież powinien być energiczny, relatywnie młody (60–70 lat), zdolny do zmierzenia się z wyzwaniami epoki i do podjęcia reformy Kurii Rzymskiej. W mediach, jak zwykle przed konklawe, ruszyła medialna giełda. Prezentowano rzekomo najmocniejszych „papabile”. Prasa donosiła, że największe szanse mają arcybiskup Mediolanu Angelo Scola i arcybiskup São Paulo Odilo Scherer. W grze byli także włoscy kurialiści Mauro Piacenza i Gianfranco Ravasi, Marc Ouellet z Kanady, Peter Erdő z Węgier, Peter Turkson z Ghany czy Timothy Dolan z USA. Liberalne publikatory prześcigały się we wskazaniach, że nowy papież powinien przede wszystkim zmienić nauczanie w zakresie etyki seksualnej. W poważniejszych artykułach przewijało się pytanie, czy nowy następca św. Piotra będzie kontynuatorem drogi wytyczonej przez pięciu jego poprzedników, którzy po Soborze Watykańskim II nadali papiestwu nowy kształt.