Papieskie przesłanie na Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy 2009

W nawiązaniu do Roku Pawłowego Papież ukazuje Apostoła Narodów jako człowieka, który sam urodził się w rodzinie żydowskich emigrantów w Tarsie i jako emigrant łączył w sobie trzy kultury: żydowską, helleńską i rzymską. Kiedy poznał Chrystusa, stał się migrantem z powołania, przemierzając cały ówczesny świat, aby głosić Ewangelię. Szczególnymi adresatami jego przepowiadania byli Żydzi na emigracji oraz emigranci innych narodowości napływający do kosmopolitycznych i wielokulturowych miast, jak Rzym czy Korynt. Jako apostoł pogan uczył pierwotny Kościół przełamywać bariery kulturowe i narodowe.

Zdaniem Benedykta XVI postać św. Pawła jest wzorem misji Kościoła w dobie globalizacji. „Pragnąłbym – czytamy w orędziu – aby każda wspólnota chrześcijańska wykazywała taką samą gorliwość apostolską jak św. Paweł, który głosząc wszystkim zbawczą miłość Ojca (Rz 8, 15-16; Ga 4, 6), aby «pozyskać licznych dla Chrystusa» (por. 1 Kor 9, 19), stał się «słaby dla słabych, (...) wszystkim dla wszystkich, żeby uratować choć niektórych» (por. 1 Kor 9, 22)”. Ojciec Święty zauważa, że historia Pawła opisana w Dziejach Apostolskich, jak i jego listy, ukazują „model Kościoła nie ekskluzywnego, lecz otwartego na wszystkich, w którym nie ma żadnych różnic związanych z kulturą i rasą”.

Przykład św. Pawła zachęca nas, abyśmy troszczyli się „o potrzeby ludzi naprawdę słabych i bezbronnych, żyjących w niepewności i poczuciu braku bezpieczeństwa, zepchniętych na margines, często wykluczonych ze społeczeństwa. Im przede wszystkim należy poświęcić uwagę, ponieważ – parafrazując znany tekst Pawłowy – «Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał (…) to, co nieszlachetnie urodzone według świata oraz wzgardzone, i to, co [w ogóle] nie jest (…), by to, co jest, unicestwić, tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga» (1 Kor 1, 27-29)”.

„Niech Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy, który będzie obchodzony 18 stycznia 2009 r. – pisze Papież na zakończenie Orędzia – stanie się dla wszystkich zachętą do tego, by żyć w pełni miłością braterską, nie wyróżniając nikogo ani nie dyskryminując, w przekonaniu, że naszym bliźnim jest każdy, kto nas potrzebuje i komu możemy pomóc (por. Deus caritas est, 15). Niech nauczanie i przykład św. Pawła, wielkiego i pokornego Apostoła i migranta, ewangelizatora narodów i kultur, pomoże nam zrozumieć, że spełnianie uczynków miłości jest szczytem i syntezą całego życia chrześcijańskiego”.