Jan Paweł II o życiu konsekrowanym

Skoro mam wybór: spełnić obietnicę w sposób mało elegancki lub wcale... Proszę wybaczyć, że tym razem odpowiedź jest w dużej mierze w cytatach... Wyniki powinny pojawić się w poniedziałek wieczorem.

Proponowany dokument to posynodalna adhortacja, ogłoszona dnia 25 marca 1996, w uroczystość Zwiastowania Pańskiego.

1. Życie konsekrowane kojarzy się wyłącznie z życiem zakonnym. W tym dokumencie Jan Paweł II wymienia również inne – mniej znane jego formy. Wymień formy życia konsekrowanego, o których mowa w dokumencie.

Odpowiedź:

• życie monastyczne
• pustelnicy
• dziewice i wdowy konsekrowane
• instytuty (zakony) kontemplacyjne
• instytuty (zakony) oddane dziełom apostolskim
• instytuty świeckie
• stowarzyszenia życia apostolskiego

2. „Ludzie świeccy ze względu na świecką naturę swego powołania odzwierciedlają tajemnicę Wcielonego Słowa przede wszystkim jako Tego, który jest Alfą i Omegą świata, podstawą i miarą wartości wszystkich rzeczy stworzonych. Z kolei ci, którzy otrzymali święcenia, są żywymi wizerunkami Chrystusa Głowy i Pasterza, prowadzącego swój lud, który wędruje przez rzeczywistość doczesną, pomiędzy „już” a „jeszcze nie”, w oczekiwaniu na Jego przyjście w chwale.” – pisze Jan Paweł II.

Jakie jest zadanie życia konsekrowanego? W jaki sposób życie według rad ewangelicznych jest odzwierciedleniem życia Chrystusa?

Odpowiedź:

Życie konsekrowane nie polega jedynie na naśladowaniu Chrystusa całym sercem, na miłowaniu Go "bardziej niż ojca i matkę, bardziej niż syna i córkę" - tego bowiem wymaga się od każdego ucznia; polega natomiast na przeżywaniu i wyrażaniu swej konsekracji przez poddanie Chrystusowi całej egzystencji, które "upodabnia" do Niego, i przez totalny wysiłek, który zapowiada - na miarę osiągalną w doczesności i zgodnie z różnymi charyzmatami - eschatologiczną doskonałość. – napisał Jan Paweł II.

I za chwilę dodał:
„Zachowując dziewictwo, przyjmuje do swego serca dziewiczą miłość Chrystusa i wyznaje Go wobec świata jako jednorodzonego Syna, jednego z Ojcem; naśladując Jego ubóstwo, wyznaje Syna, który wszystko otrzymuje od Ojca i z miłością wszystko Mu oddaje; czyniąc ofiarę z własnej wolności, a przez to włączając się w tajemnicę Jego synowskiego posłuszeństwa, wyznaje Chrystusa jako nieskończenie umiłowanego i miłującego, jako Tego, który ma upodobanie jedynie w woli Ojca, jest z Nim bowiem doskonale zjednoczony i we wszystkim od Niego zależy.”

3. Wierność charyzmatowi musi być twórcza i dynamiczna. Na tej drodze mogą pojawić się jednak również pokusy, przybierające pozór dobra. Jakie?

Odpowiedź:

• Dążenie do poznania współczesnego społeczeństwa pozwala skuteczniej podejmować jego wyzwania, ale może też prowadzić do naśladowania chwilowej mody, do osłabienia duchowej gorliwości lub do zniechęcenia.
• Możliwość otrzymania doskonalszej formacji duchowej może czasem wzbudzać w osobach konsekrowanych swoiste poczucie wyższości wobec innych wiernych.
• Słuszna potrzeba i konieczność podnoszenia swoich kwalifikacji może się przerodzić w przesadne dążenie do doskonalenia swoich kompetencji, tak jakby powodzenie apostolskiej posługi zależało przede wszystkim od ludzkich środków, a nie od Boga.
• Chwalebne pragnienie bliskiej więzi z ludźmi naszej epoki, wierzącymi i niewierzącymi, ubogimi i bogatymi, może prowadzić do przyjęcia zeświecczonego stylu życia lub do rozwijania ludzkich wartości wyłącznie w wymiarze horyzontalnym.
• Poparcie dla słusznych dążeń własnego narodu lub kultury może skłaniać do akceptacji pewnych form nacjonalizmu lub elementów obyczajowości, które winny być najpierw oczyszczone i uszlachetnione w świetle Ewangelii.