Orędzie Benedykta XVI na 44. Światowy Dzień Modlitw o Powołania

Czcigodni Bracia w Biskupstwie, Drodzy Bracia i Siostry,

coroczny Światowy Dzień Modlitw o Powołania, to okazja ku temu, by ukazać znaczenie powołań w życiu i w posłannictwie Kościoła. To również okazja, by intensyfikować naszą modlitwę, aby powołania wzrastały w aspekcie ilości i jakości. Na zbliżający się Dzień Modlitw o Powołania pragnę zaproponować jako temat refleksji zagadnienie, które zawsze jest aktualne: powołanie w służbie wspólnoty Kościoła.

W zeszłym roku zapoczątkowałem nowy cykl katechez w czasie audiencji środowych. Cykl ten poświęcony jest relacji między Chrystusem a Kościołem. W inauguracyjnej katechezie stwierdziłem, że pierwsza wspólnota chrześcijan powstała wtedy, gdy niektórzy rybacy z Galilei, na skutek spotkania z Jezusem, pozwolili się pozyskać Jego spojrzeniem i Jego słowami, przyjmując Jego stanowcze zaproszenie: „Pójdźcie za mną, a uczynię was rybakami ludzi” (Mk 1,17; por. Mt 4,19).

Jest prawdą, że Bóg ciągle wybierał niektóre osoby, aby współpracowały z Nim w sposób bezpośredni przy realizacji Jego projektu zbawienia. W Starym Testamencie Bóg powołał najpierw Abrama, by utworzyć „wielki naród” (Rdz 12,2). Później powołał Mojżesza, aby wyprowadził naród izraelski z niewoli egipskiej (por. Wj 3,10). Następnie Bóg wyznaczył inne osoby, zwłaszcza proroków, aby bronić i ożywiać przymierze ze swoim narodem.

W Nowym Testamencie Jezus, obiecany Mesjasz, zaprosił w osobisty sposób poszczególnych Apostołów, by z Nim przebywali (por. Mk 3,14) i by uczestniczyli w Jego misji. W czasie Ostatniej Wieczerzy - powierzając im zadanie uwieczniania pamiątki swojej śmierci i zmartwychwstania aż do dnia Jego chwalebnego powrotu przy końcu czasów -skierował do Ojca w ich intencji wezwanie: „Objawiłem im Twoje Imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich” (J 17,26). Posłannictwo Kościoła opiera się zatem na zażyłej i wiernej wspólnocie z Bogiem.

Konstytucja Dogmatyczna Lumen gentium Soboru Watykańskiego II opisuje Kościół jako „lud zjednoczony jednością Ojca, Syna i Ducha Świętego” (nr 4), w którym odzwierciedla się tajemnica samego Boga. W konsekwencji w Kościele powinna znajdować odzwierciedlenie także miłość Trójcy Świętej. Dzięki działaniu Ducha Świętego wszyscy członkowie Kościoła powinni tworzyć „jedno ciało i jednego ducha” w Chrystusie. Kościół przeżywa tajemnicę jedności z Bogiem i z braćmi najbardziej wtedy, gdy gromadzi się na Eucharystii, w swej organicznej strukturze pod przewodnictwem swoich Pasterzy.