Kard. Ruini o Janie Pawle II: Dar dla Rzymu i całego świata

Zlikwidowanie przez reżim komunistyczny w roku 1954 Wydziału Teologii na Uniwersytecie Jagiellońskim sprawiło, że nowy profesor rozwijał swoją karierę naukową nie w Krakowie, ale od jesieni 1954 roku na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Już w listopadzie 1956 roku otrzymał katedrę etyki na Wydziale Filozofii i kontynuował regularną działalność akademicką aż do roku 1961. To były lata Jego ciągłych podróży pociągiem między Krakowem a Lublinem: Karol Wojtyła, który jedynie z posłuszeństwa przyjął dwuletni urlop naukowy udzielony Mu przez księdza arcybiskupa Baziaka, de facto prowadził intensywną działalność duszpasterską w Krakowie, zwłaszcza z młodzieżą, spędzając z nią także wakacje. Ponadto nadal pisał dramaty i poezje.

Właśnie podczas jednych z takich wakacji z młodzieżą, 4 lipca 1958 roku, ksiądz Karol dowiedział się od księdza kardynała Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Polski, że Papież Pius XII mianował Go biskupem pomocniczym archidiecezji krakowskiej w wieku zaledwie 38 lat. Sakrę biskupią otrzymał w katedrze na Wawelu 28 września - w dzień świętego Wacława, patrona tej katedry, z rąk księdza arcybiskupa Eugeniusza Baziaka. W książce "Wstańcie, chodźmy!" Jan Paweł II opisuje obszernie te wydarzenia i ducha, w jakim je przeżył. Już wieczorem tego samego dnia, w którym otrzymał sakrę biskupią, udał się z najbliższymi przyjaciółmi jako pielgrzym do sanktuarium w Częstochowie, a rankiem następnego dnia odprawił Mszę Świętą przed Ikoną Czarnej Madonny.

Po śmierci księdza arcybiskupa Baziaka 16 lipca 1962 roku biskup Wojtyła zostaje wybrany przez kapitułę metropolitarną na wikariusza kapitulnego archidiecezji krakowskiej. Po upływie półtora roku 13 stycznia 1964 roku Papież Paweł VI mianuje Go arcybiskupem metropolitą krakowskim, a 8 marca tegoż roku obejmuje On oficjalnie archidiecezję krakowską. To były lata, w których Karol Wojtyła brał bardzo czynny udział we wszystkich sesjach Soboru Watykańskiego II, wnosząc niezwykle ważny wkład szczególnie przy opracowywaniu konstytucji "Gaudium et spes", a także "Deklaracji o wolności religijnej", konstytucji "Lumen gentium" i "Dekretu o apostolstwie świeckich".

Doświadczenie Soboru miało zarówno dla posługi biskupiej Wojtyły w archidiecezji krakowskiej, jak i Jego późniejszego pontyfikatu znaczenie decydujące, ponieważ uzupełniało w sposób harmonijny całą Jego formację i poprzednie doświadczenie: wyryło w Nim na zawsze przekonanie, że Sobór Watykański II stanowi "kluczowe wydarzenie naszych czasów" (Przemówienie do duchowieństwa Rzymu, 14 lutego 1991).

Aby wprowadzić w życie postanowienia Soboru i ożywić jego doświadczenie w całej archidiecezji, ksiądz arcybiskup Wojtyła, mianowany kardynałem przez Pawła VI na konsystorzu 26 czerwca 1967 r., po roku intensywnych przygotowań zwołał 8 maja 1972 roku Synod Krakowski. Był to synod, w którym - jak nigdy dotąd - wzięło udział wiele osób. Trwał on siedem lat i został zamknięty przez samego Jana Pawła II, już Papieża, 8 czerwca 1979 roku - w dziewięćsetną rocznicę śmierci świętego Stanisława ze Szczepanowa. Imię Stanisław nosi również wierny osobisty sekretarz Jana Pawła II, tak nam drogi ksiądz Dziwisz, który towarzyszył Mu przez 39 lat życia, a który został mianowany następcą księdza kardynała Franciszka Macharskiego, także wiernego przyjaciela i drogiego współpracownika Jana Pawła II.