Zwyczajny dzień Papieża

O rozkładzie dnia Jana Pawła II, o jego tempie pracy i efektywnym wykorzystywaniu każdej chwili krążą legendy. Większość z nich to... prawda. Wiedzą o tym watykańscy urzędnicy, którzy musieli dostosować się do papieskiego tempa. Mimo że przebyte choroby i trudy podeszłego wieku częściej dają o sobie znać, harmonogram zajęć Ojca Świętego tylko czasem ulega rozluźnieniu.

Gwardia Szwajcarska powstała w 1506 roku, w czasach Juliusza II. Swój dzień formacja obchodzi 6 maja. To pamiątka śmierci 147 gwardzistów, którzy wykazali się wielkim męstwem w 1527 roku, gdy ich heroiczna walka z siepaczami Karola V, którzy łupili Rzym, pozwoliła papieżowi Klemensowi VII schronić się w Zamku Świętego Anioła. Lojalność, odwaga i dyscyplina stały się przysłowiowymi cechami żołnierzy papieża. Wydarzenie sprzed wieków zadecydowało o tym, że Szwajcarzy stali się przyboczną gwardią głowy Kościoła.

Dziś pełnią warty w różnych częściach Watykanu, przede wszystkim przy bramach wjazdowych i w okolicach papieskich apartamentów. Ich rola nie ogranicza się do funkcji reprezentacyjnej. Są dobrze wyszkoleni, odbywają regularne ćwiczenia w garnizonie mieszczącym się na terenie Watykanu. Obecnie jest ich stu. 70 z nich to halabardnicy. Kieruje nimi 25 oficerów i czterech podoficerów. Gwardziści mają własnego kapelana. Kandydaci do Gwardii Szwajcarskiej są rekrutowani z tradycyjnie katolickich rodzin mieszkających w Lucernie. Muszą się cieszyć nieposzlakowaną opinią w swoim środowisku, być kawalerami i mieć odpowiedni wzrost. W ostatnich czasach zdarzają się wśród nich również żołnierze z północnych Włoch. Służba trwa od dwóch do dwudziestu lat. Po ukończeniu dwudziestego piątego roku życia gwardzista może się ożenić. Wszyscy gwardziści, również żonaci (wówczas otrzymują małe mieszkania), są zameldowani na terenie Watykanu.

Typowe uzbrojenie gwardzisty stanowi halabarda i miecz. Od kilku lat są oni wyposażeni także w nowoczesną broń maszynową, gaz łzawiący i granaty.