* Misyjna posługa laikatu

Drodzy Bracia i Siostry!

1. SYNOD O MISJI ŚWIECKICH

„Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, świętym narodem, ludem [Bogu] na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła” (1 P 2,9).

Pełnoprawnymi członkami uprzywilejowanego ludu, o którym pisze książę Apostołów, są ludzie świeccy, którym zostanie poświęcone najbliższe zgromadzenie generalne Synodu Biskupów. Odbędzie się ono w październiku tego roku, czyli w miesiącu modlitw Kościoła, refleksji i pomocy misjom działającym w świecie.

Z uwagi na tę szczęśliwą zbieżność pragnę poświęcić obecne orędzie tej wielkiej i wybranej części Ludu Bożego, jaką są świeccy - kobiety i mężczyźni w każdym wieku i wszelkiego stanu - aby ożywić ich świadomość tego, że są członkami ludu będącego ze swej natury ludem misyjnym. „Kościół - jak powiedziałem w 1982 roku cytując słowa Papieża Pawła VI - jest dla ewangelizacji, czyli po to, aby głosił i nauczał słowa Bożego, ażeby przez nie dochodził do nas dar łaski i żeby grzesznicy jednali się z Bogiem” (adhortacja apostolska Evangelii nuntiandi, 14; por. Insegnamenti, V, 3/1982, s. 569). Dlatego ewangelizacja i misja nie są czymś fakultatywnym, drugorzędnym, czy marginesowym. Kościół od chwili swych narodzin, jest misyjny i ewangelizacja stanowi główną zasadę jego życia (por. Ad gentes, 2-5).

2. POWOŁANIE WYNIKAJĄCE Z CHRZTU JEST POWOŁANIEM MISYJNYM

To niepodważalne stwierdzenie nasuwa pytanie, kto konkretnie ma podejmować działalność misyjną? Odpowiedzi na nie udziela Sobór Watykański II: „Wszyscy wierni, jako członki żywego Chrystusa, (…) zobowiązani są do współpracy w szerzeniu i w rozwoju Jego Ciała, aby jak najprędzej doprowadzić je do pełni. Dlatego też wszyscy synowie Kościoła winni mieć żywą świadomość odpowiedzialności swojej za świat” (Ad gentes, 36). Ewangelizacja nie jest wyłączną domeną hierarchii, gdyż „każdy uczeń Chrystusowy ma obowiązek szerzenia wiary” (Lumen gentium, 17).

Obowiązek ten jest zakorzeniony w pierwszym sakramencie wiary. Właśnie na mocy chrztu wszyscy świeccy chrześcijanie są przez Pana wezwani do rzeczywistego apostolstwa: „powołanie bowiem chrześcijańskie jest z natury swojej również powołaniem do apostolstwa” (Apostolicum actuositatem, 2). Podstawą tego powołania jest łaska chrztu: chrześcijanie, wszczepieni przez chrzest w Chrystusa, stają się uczestnikami Jego potrójnego urzędu: kapłańskiego, proroczego i królewskiego. Bierzmowanie utwierdza ich mocą Ducha Świętego, a Eucharystia wpaja w nich i podsyca ową miłość do Boga i ludzi, która jest duszą całego apostolstwa (por. Lumen gentium, 33; Apostolicam actuositatem, 3).

W związku z tym ponawiam wezwanie do wszystkich świeckich, aby odkrywając w sobie pierwotną godność uczniów Pana, nabierali coraz większego poczucia odpowiedzialności apostolskiej i wnosili wspaniałomyślny wkład w dzieło ewangelizacji.