* Proście więc Pana żniwa, aby posłał robotników na żniwo swoje"(Łk 10, 2)

4. Modlitwa powołanych
W posynodalnej encyklice Pastores dabo vobis podkreśliłem, że „jest nieodwołalnym wymogiem miłości pasterskiej wobec własnego Kościoła lokalnego i jego przyszłości aktywne staranie ze strony kapłana, by znaleźć kogoś, kto go zastąpi w kapłaństwie” (nr 74).

Wiedząc, że Bóg powołuje tych, których sam zechce (por. Mk 3, 13), każdy kapłan powinien z wytrwałością modlić się o nowe powołania. Nikt przecież lepiej od niego nie zdaje sobie sprawy z tego, jak ważną jest rzeczą wymiana pokoleń, która zapewni pojawienie się osób wielkodusznych i świętych, oddanych głoszeniu Ewangelii i sprawowaniu Sakramentów.

To właśnie w tej perspektywie jest jak nigdy dotąd konieczne „przylgnięcie do Pana oraz do własnego powołania i posługi”(Vita consecrata, n.63). To od świętości powołanych zależy siła ich świadectwa, dzięki któremu inne osoby odkryją własne powołanie i zawierzą swoje życie Chrystusowi. To jest najlepszy sposób, by zapobiegać spadkowi ilości powołań do życia konsekrowanego, który stanowi zagrożenie dla wielu dzieł apostolskich, zwłaszcza w krajach misyjnych.

Ponadto modlitwa powołanych – kapłanów i osób konsekrowanych – nabiera wyjątkowego znaczenia, gdyż jest ona włączeniem się w kapłańską modlitwę Chrystusa. To On w nich zwraca się do Ojca, aby Ten uświęcił i zachował w swojej miłości tych, którzy – mimo, że są w tym świecie – do tego świata nie należą (por. J 1, 14-16).

Niech Duch Święty sprawi, że cały Kościół stanie się ludem modlącym, który podnosi swój głos do Ojca w niebie, aby wypraszać nowe i święte powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego. Módlmy się za tych, których Pan wybrał i powołał, aby byli wiernymi i radosnymi świadkami Ewangelii, której poświęcili ich życie.