Powołani do służenia na wzór Chrystusa

Służba, drodzy młodzi, jest powołaniem jak najbardziej naturalnym. Człowiek bowiem z natury jest sługą, gdyż nie jest on panem swego życia, a zarazem potrzebuje wielorakiej posługi ze strony innych. Służąc ukazuje, że potrafi nie myśleć tylko o sobie i czuje się odpowiedzialny za drugiego; a służyć mogą wszyscy - poprzez czyny na pozór małe, jednak w rzeczywistości wielkie, jeżeli ich pobudką jest szczera miłość. Prawdziwy sługa jest pokorny; wie, że jest «nieużyteczny» (por. Łk 17, 10), nie zabiega o egoistyczne korzyści, lecz poświęca się dla drugich, w darze z siebie znajdując radość płynącą z bezinteresowności.

Życzę wam, drodzy młodzi, abyście umieli słuchać głosu Boga, który powołuje was do służby. W ten sposób otworzycie się na liczne formy posługiwania wspólnocie - od kapłaństwa sakramentalnego po rozmaite inne ustanowione i oficjalnie uznane posługi: katecheza, animacja liturgiczna, wychowanie młodzieży, najróżnorodniejsze formy działalności charytatywnej (por. Novo millennio ineunte, 46). Wspomniałem na zakończenie Wielkiego Jubileuszu, że wybiła «godzina nowej 'wyobraźni miłosierdzia'» (por. tamże, 50). To właśnie wy, młodzi, w sposób szczególny macie starać się o to, aby miłosierdzie wyraziło się w całym swym bogactwie duchowym i apostolskim.

5. «Jeśli ktoś chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich, sługą wszystkich» (Mk 9, 35). Te słowa powiedział Jezus do Dwunastu, gdy zastał ich na dyskusji nad tym, «kto z nich jest największy» (Mk 9, 34). Jest to odwieczna pokusa, nie oszczędzająca nawet tych, którzy są powołani do sprawowania Eucharystii - sakramentu największej miłości «cierpiącego Sługi». A przecież ten, kto pełni tę posługę, jest wezwany, by być sługą w sposób jeszcze bardziej radykalny. Jest bowiem powołany do działania «in persona Christi», a zatem do czynienia tego, co czynił Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy, okazując taką samą jak On gotowość umiłowania aż do końca, aż po złożenie daru z życia. Przewodniczenie Uczcie Pańskiej jest zatem przynaglającą zachętą do czynienia daru z siebie, aby w Kościele zachowała się i szerzyła postawa cierpiącego Sługi i Pana.

Drodzy młodzi, pielęgnujcie w sobie upodobanie do wartości i radykalnych wyborów, które czynią życie służbą dla innych, na wzór Jezusa, Baranka Bożego. Nie dajcie się zwieść pokusie władzy i osobistej ambicji. Ideał kapłański musi być nieustannie oczyszczany z takich i innych niebezpiecznych dwuznaczności.

Również i dziś rozbrzmiewa wezwanie Pana Jezusa: «Kto (...) chciałby Mi służyć, niech idzie za Mną» (J 12, 26). Nie bójcie się go podjąć. Z pewnością czekają was trudności i ofiary, lecz służąc będziecie szczęśliwi; będziecie świadkami tej radości, której nie może dać świat. Będziecie żywymi płomieniami nieskończonej i wiecznej miłości; poznacie duchowe bogactwa kapłaństwa, Bożego daru i tajemnicy.