Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało

5. Zwracam się wreszcie do was, drodzy chłopcy i dziewczęta, młodsi i starsi, którzy przeżywacie decydujący moment dokonywania wyboru. Chciałbym spotkać się z każdym z was, zwrócić się do każdego po imieniu, mówić z wami z serca do serca o tych sprawach najważniejszych nie tylko dla was, ale dla całej ludzkości.

Chciałbym zapytać każdego z was: jak zamierzasz pokierować swoim życiem? Jakie masz plany? Czy nigdy nie myślałeś o tym, by poświęcić całe swoje życie Chrystusowi? Myślisz, że może istnieć coś większego, aniżeli niesienie Jezusa ludziom i ludzi Jezusowi?

Światowy Dzień Powołań jest okazją sprzyjającą modlitwie i refleksji nad tak bardzo istotnymi sprawami. Oczywiście, modlić się o powołania nie znaczy zajmować się jedynie powołaniem innych. Dla wszystkich, a szczególnie dla was, oznacza to bezpośrednie zaangażowanie siebie samego, ofiarowanie własnej gotowości Chrystusowi. Wszak wiecie, że On was potrzebuje, aby nadal prowadzić dzieło zbawienia. Czy pozostaniecie obojętni i bierni?

Dziś, droga młodzieży, wiele głosów stara się wtargnąć do waszych sumień. Jak rozpoznać Głos, który waszemu życiu nadaje prawdziwy sens? Jezus przemawia w ciszy i w modlitwie. W tej atmosferze bliskości z Nim każdy z was może usłyszeć łagodne, ale stanowcze zaproszenie Dobrego Pasterza, który mówi: „Pójdź za Mną!” (por. Mk 2,14; Łk 5,27).

Wielu z was zostało wezwanych do Jezusowego kapłaństwa; wielu do życia poświęconego Mu całkowicie w czystości, ubóstwie, posłuszeństwie, wielu, by jako misjonarze wyruszyć na wszystkie kontynenty. Wiele dziewcząt otrzymało wezwanie do ofiarowania swej miłości wyłącznie Chrystusowi, jedynemu Oblubieńcowi ich życia. Każde wezwanie Chrystusa jest historią jedynej i niepowtarzalnej miłości.

Jaka jest wasza odpowiedź? Może brakuje wam odwagi, by odpowiedzieć: tak? Czujecie się osamotnieni? Pytacie, czy całkowite, angażujące na całe życie pójście za Jezusem nie jest ponad możliwości.

Jeśli On was wzywa i pociąga do siebie, bądźcie pewni, że was nie opuści. Ewangelia powtarza wiele razy: „Nie bójcie się!” (por. Mt 14,27; Mk 6,50); „Nie opuszczę was!” (por. J 14,18). Znaczy to, że On zna wasze trudności, że powołanym daje siłę i odwagę, aby je przezwyciężyć. Jezus jest wszystkim w naszym życiu. Przeto Mu zawierzcie.

6. Na koniec tych moich refleksji i pouczeń zapraszam was, najmilsi Bracia i Siostry, byście w głębokiej komunii i skupieniu wznieśli do Niego tę modlitwę: „O Jezu, Dobry Pasterzu, przyjmij nasze uwielbienie i naszą pokorną podziękę za wszystkie powołania, którymi, za pośrednictwem Twego Ducha, hojnie i nieustannie obdarzasz swój Kościół. Miej w opiece biskupów, kapłanów, misjonarzy i wszystkie osoby konsekrowane: spraw, aby byli oni przykładem życia prawdziwie ewangelicznego. Daj siłę i wytrwanie w postanowieniu tym, którzy przygotowują się do świętej służby kapłańskiej i życia konsekrowanego. Przysparzaj robotników Ewangelii, by głosili imię Twoje wszystkim ludziom. Strzeż wszystkich młodych w naszych rodzinach i w naszych wspólnotach: daj im gotowość i wielkoduszność w postępowaniu za Tobą. Także dziś zwróć na nich Twe spojrzenie i wezwij ich. Daj wszystkim powołanym siłę, by umieli porzucić wszystko i wybrać tylko Ciebie, który jesteś miłością. Przebacz tym, których wybrałeś, niekonsekwencje i niewierności.

Wysłuchaj, Chryste, naszych próśb za wstawiennictwem Najświętszej Maryi, Twojej Matki i Królowej Apostołów. Ona, która uwierzyła i dała wielkoduszną odpowiedź, jest przyczyną naszej radości. Niech Jej obecność i Jej przykład towarzyszą tym, których wzywa do całkowitej służby Twojemu królestwu. Amen!”.
Ufając, że Pan zechce przyjąć błagania swojego Kościoła, proszę o obfitość łask Bożych dla was wszystkich, czcigodni Bracia w biskupstwie, kapłani, bracia i siostry zakonne i dla całego chrześcijańskiego ludu, a w szczególny sposób dla tych, którzy przygotowują się do święceń kapłańskich i do życia konsekrowanego oraz dla tych, którzy nie szczędząc wysiłków starają się o wzrost powołań kościelnych. Z serca udzielam Apostolskiego Błogosławieństwa.

Watykan, 16 października 1983 r.