Chrystus odkupił życie człowieka i otworzył je na nadzieję

3. W tamtym dramatycznym dniu,
w piątek męki Pańskiej,
kiedy Syn Człowieczy
stał się «posłusznym aż do śmierci
- i to śmierci krzyżowej» (Flp 2, 8),
dobiegało końca ziemskie życie Odkupiciela.
Jego martwe ciało
zostało pośpiesznie złożone w grobie
o zachodzie słońca. Niezwykły był to zmierzch!
Ta godzina pogrążona w głębokim mroku
wyznaczała kres «pierwszego aktu»
dzieła stworzenia,
skażonego przez grzech.
Zdawało się, że zwycięża śmierć i triumfuje zło.
A jednak w tej godzinie
kamiennego milczenia grobu
przybliżyło się ostateczne wypełnienie
zbawczego zamysłu,
rozpoczęło się dzieło «nowego stworzenia».
Jezus Chrystus, którego miłość uczyniła posłusznym
aż po najwyższą ofiarę,
zostaje teraz «wywyższony» przez Boga,
który «darował Mu imię ponad wszelkie imię»
(Flp 2, 9).
W tym imieniu odzyskuje nadzieję
każdy człowiek żyjący.
W tym imieniu każda ludzka istota,
wyrwana spod władzy grzechu i śmierci,
zostaje przywrócona do Życia i do Miłości.

4. Niebo i ziemia opiewają dziś
niepojęte i najwyższe «imię» Ukrzyżowanego,
który zmartwychwstał.
Wydaje się, że wszystko pozostało bez zmian,
ale w rzeczywistości nic nie jest tak, jak dotychczas.
On, Życie nieśmiertelne,
odkupił życie każdego człowieka
i na nowo otworzył je na nadzieję.
«To, co dawne, minęło,
a oto wszystko stało się nowe» (2 Kor 5, 17).
Każde postanowienie i zamysł człowieka,
tej istoty szlachetnej i ułomnej,
ma od dziś nowe «imię»
w Chrystusie zmartwychwstałym,
bo «w Nim wszelkie życie powstaje z martwych».
W tym nowym stworzeniu
urzeczywistniają się w pełni
słowa Księgi Rodzaju: «A wreszcie rzekł Bóg:
‘Uczyńmy człowieka na Nasz obraz,
podobnego Nam’» (Rdz 1, 26).
Przez Paschę Chrystus, nowy Adam,
który stał się «duchem ożywiającym»
(1 Kor 15, 45),
wybawia starego Adama od klęski
zadanej przez śmierć.