Przemówienie Jana Pawła II do patriarchów i biskupów Syrii oraz kardynałów i biskupów z otoczenia Ojca Świętego w siedzibie katolickiego patriarchatu melchickiego w Damaszku 6 maja 2001 r.

3. Biorąc pod uwagę konkretną rzeczywistość, która znamionuje życie waszych wspólnot, chciałbym was zaprosić do ponownego spojrzenia na Chrystusa i do oparcia na Nim całego waszego życia. Powracając do Niego, czerpiąc codziennie z żywego źródła Jego Słowa i Jego sakramentów, Kościół znajduje siłę, która go ożywia i podtrzymuje w jego świadectwie. Przykład św. Pawła, który pisze do Galatów: "Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus" (Ga 2,20), pozwala nam coraz lepiej zrozumieć tę tajemnicę obecności Chrystusa w naszym życiu: "A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata" (Mt 28,20). Jest to obecność pocieszająca, która nas uspokaja i upewnia na naszych drogach, gdyż Chrystus jest z nami, obecność wymagająca, która zobowiązuje nas do tego, abyśmy nie zachowywali dla siebie otrzymanego skarbu: "Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!" (1 Kor 9,16).

Drodzy Bracia, w ten sposób odnajdziemy drogę mocnego życia duchowego, drogę świętości, którą winniśmy przedkładać wszystkim ochrzczonym w naszych wspólnotach. Wierni w radosnym sprawowaniu Eucharystii, która od czasu Zmartwychwstania Pana tworzy i gromadzi chrześcijańską wspólnotę, znajdują pokarm dla swojej wiary: jednocząc się wokół stołu Słowa i Chleba Życia, przezwyciężają oni codzienne rozproszenie i umacniają się, stają się coraz bardziej świadomi swej tożsamości jako dzieci Bożych i umacniają ją, aby być prawdziwymi świadkami w Kościele i w świecie. W miarę zakorzeniania się w modlitwie, w uważnym słuchaniu Słowa i w umiłowaniu liturgii będziemy bardziej otwarci na wezwania Ducha, byśmy szli i odważnie głosili Ewangelię pokoju (Ef 6,15) i dawali jej świadectwo we wszystkich realiach rodziny, kultury i społeczeństwa. Św. Paweł, porwany łaską Chrystusowego powołania, jak nikt inny dawał świadectwo nowości chrześcijaństwa i szeroko ją głosił. On sam dał się porwać całkowicie nowemu życiu, zupełnie poświęconemu w całości Chrystusowi i głoszeniu Ewangelii.

4. Raz jeszcze pragnę wyrazić mój podziw dla harmonii istniejącej między chrześcijanami Syrii. Obecność Jego Świątobliwości Mar Ignacego Zakki I Iwasa i Jego Eminencji Patriarchy Ignacego IV jest tego wymownym znakiem. Eminencjo, wzruszyły mnie Twoje niedawne oświadczenia o głębi braterskiej komunii, istniejącej między Kościołami chrześcijańskimi w tym kraju, komunii, którą zamierzacie jeszcze bardziej umacniać. Korzystam z okazji, aby przekazać braterskie pozdrowienia Jego Eminencji Kardynałowi Ignace Moussa Daoudowi, prefektowi Kongregacji Kościołów Wschodnich, którego wezwałem do Rzymu jako godnego przedstawiciela całego katolickiego Wschodu.

Pozdrawiam też Jego Eminencję Syryjskiego Patriarchę Katolickiego Ignacego Piotra VIII, jak również innych obecnych tu Patriarchów, Kardynałów i Biskupów. Prawdziwe porozumienie, istniejące między Patriarchami, Biskupami i dostojnikami Kościołów i wspólnot Kościelnych, jest pięknym świadectwem miłości chrześcijańskiej w kraju, którego większość obywateli wyznaje islam. Pamiętajmy, że to właśnie w Syrii Kościół Chrystusowy odkrył swój prawdziwie katolicki charakter i rozpoczął swe powszechne posłannictwo. Apostołowie Piotr i Paweł, każdy zgodnie z otrzymaną łaską, pracowali tutaj, aby zgromadzić jedną rodzinę Chrystusową, przyjmując wiernych przybyłych z różnych kultur i narodów. I Z zadowoleniem obserwujemy rozwój współpracy między Kościołami i wspólnotami kościelnymi. Musi ona przyczynić się do pojednania i szukania jedności.

Oby to zbliżenie pomagało wam nadal świadczyć o wiarygodności Jezusa Chrystusa, zmarłego i zmartwychwstałego, aby "rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno" (J 11,52). Niech współpraca ta przyczyni się także do uczynienia Kościoła Chrystusowego piękniejszym i bardziej autentycznym w oczach wyznawców innych religii. Ze swej strony wierni bardzo doceniają proponowane im okazje udziału we wspólnej modlitwie ekumenicznej. Podobna otwartość winna się coraz bardziej rozszerzać, należy też popierać wszystkie inicjatywy, w których Kościoły mogą współpracować we wszystkich dziedzinach. W efekcie podziały między chrześcijanami stanowią przeszkodę dla szerzenia Ewangelii.