Ukraińskie rozdroże

Administracji prezydenta udało się również ograniczyć przewagę komunistów w Radzie Najwyższej (parlamencie). Juszczenko rozpoczął reformowanie gospodarki ograniczając wpływy tak zwanych oligarchów powiązanych najczęściej z Rosją i działających głównie w sektorze energetycznym. Ograniczenie tak zwanej szarej strefy w gospodarce i ożywienie w rolnictwie związane z obietnicą wprowadzenia prywatnej własności ziemi sprawiły, iż po raz pierwszy w swojej historii niepodległa Ukraina zanotowała w roku 2000 wzrost gospodarczy. ( ok. 6%).

Zaczęto wypłacać pensje (co wcześniej było rzadkością) a nawet zanotowano pewne wpływy z prywatyzacji przemysłu. Sukcesy okazały się jednak zabójcze dla pary Juszczenko-Tymoszenko. Prezydent i jego otoczenie zaczęli postrzegać coraz bardziej popularnego premiera jako zagrożenie dla wszechwładzy Kuczmy. Zaś Julia Tymoszenko uderzyła w interesy oligarchów tworzących zaplecze finansowe władzy Kuczmy. Od kilku miesięcy w kijowskich korytarzach władzy mówiło się o dymisji premiera. Powstrzymywał przed tym Kuczmę przede wszystkim nacisk Zachodu, dostrzegającego w Juszczence gwarancję reformatorskiego kursu Ukrainy.

Ale naciski zachodnie miały ograniczone znaczenie. Za deklaracjami poparcia nie szły bowiem ani pieniądze ani inwestycje. Inaczej niż za groźbami Moskwy. Rosjanie wymogli najpierw dymisję ministra Tarasiuka, później rzucili na kolana rząd ukraiński zdobywając faktyczną kontrolę nad siecią gazociągów i rurociągów Ukrainy, a jednocześnie podjęli inwestycje kupując kluczowe prywatyzowane firmy (np. wielką rafinerię w Łysyczańsku). Ta sytuacja zbiegła się z tak zwana sprawą Gongadze. Znany dziennikarz opozycyjny, redaktor gazety ukazującej się w Internecie został zamordowany. Pojawiły się przecieki mające wszelkie cechy prowokacji, że zabójstwa dokonano na zlecenie prezydenta.

Skandal ukazujący dość odrażające oblicze elity władzy stał się kryzysem politycznym bowiem opozycja skorzystała z okazji otwarcie żądając dymisji prezydenta. Brak pozytywnego programu ugrupowań opozycyjnych połączony z podziałami wśród przeciwników Kuczmy zapewnił obozowi prezydenckiemu stosunkowo łatwe zwyciestwo w tej konfrontacji.