Przemówienie Jan Pawła II wygłoszone 26 czerwca we Lwowie podczas spotkania z młodzieżą.

Raz po raz ukazuje swoją obecność w losach świata, rozpoczynając dialog z ludźmi stworzonymi na swój obraz, chcąc z każdym tworzyć komunię życia i miłości. Historia staje się w ten sposób drogą wzajemnego poznania między Stwórcą, a istotą ludzką, dialogiem, którego ostatecznym celem jest wyprowadzenie nas z niewoli grzechu do wolności i miłości.

3. Drodzy młodzi, przeżywana w ten sposób historia, staje się drogą do wolności. Czy chcecie podążać tą drogą? Czy chcecie również wy uczestniczyć w tej przygodzie? Przyszłość Ukrainy i Kościoła w tym kraju zależy także od tej właśnie odpowiedzi. Na tej drodze nie jesteście sami. Należycie do wielkiego ludu wierzących, który odwołuje się do starożytnego patriarchy Abrahama.

On usłuchał wołania Pana i wyruszył, stając się dla nas, "ojcem w wierze", ponieważ uwierzył i zaufał Panu, który obiecał mu ziemię i liczne potomstwo. Z jego wiary pochodzi naród wybrany, który pod przewodnictwem Mojżesza, podejmuje się wyjścia z Egiptu, ku wolności ziemi obiecanej. W centrum wyjścia jest Przymierze na Synaju, oparte na dziesięciu słowach: "Dekalogu", "Dziesięciu Przykazaniach". Są to "słowa życia wiecznego", ponieważ są zawsze obowiązujące i zapewniają życie tym, którzy ich przestrzegają.

4. Drodzy przyjaciele! Pewnego dnia bardzo bogaty młodzieniec zapytał Jezusa: "Nauczycielu, co dobrego mam czynić aby otrzymać życie wieczne?" (Mt 19, 16). A Jezus mu odpowiedział: "Jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowaj Przykazania" (Mt 19, 17). Chrystus nie przyszedł obalić Pierwszego Przymierza, lecz je dopełnić. Dziesięć Przykazań ma wieczną wartość, ponieważ one stanowią podstawowe prawo ludzkości, wypisane w sumieniu każdego człowieka.

Stanowią one pierwszy krok ku wolności i życiu wiecznemu, ponieważ człowiek, przestrzegając ich, nawiązuje właściwy kontakt z Bogiem i bliźnim. One "wyjaśniają odpowiedź miłości, do której udzielenia wobec Boga jest powołany człowiek" (Katechizm Kościoła Katolickiego, 2083). To słowo wypisane jest naturalnie w sercu każdej istoty ludzkiej i należy go wiernie słuchać i przestrzegać. Winno ono być normą naszej codziennej egzystencji.