Przemówienie do biskupów katolickich Ukrainy obrządku łacińskiego i grekokatolickiego

Drodzy Bracia w Biskupstwie

1. Witam i obejmuję was wszystkich w Panu! Bardzo się cieszę z możliwości spotkania się z wami na waszej ukochanej ziemi, słuchania i zastanawiania się wraz z wami nad drogą komunii i nad wielce obiecującym wysiłkiem ewangelizacji, który trwa w waszych kościelnych wspólnotach. Od dziesięciu lat, czyli od chwili, kiedy po zakończeniu komunistycznej dyktatury wasz kraj uzyskał niepodległość, zaczęły się one organizować celem skuteczniejszego działania duszpasterskiego, z nadzieją patrząc w przyszłość.

Modlę się o nowe dla nich łaski od Jezusa Chrystusa, który według przekonującego stwierdzenia Sługi Bożego papieża Pawła VI - "ożywia i uświęca Kościół, jest jego Boskim tchnieniem, wiatrem dla jego żagli, jego jednoczącą zasadą, jego wewnętrznym źródłem światła i siły, jego oparciem i pocieszycielem, jego źródłem charyzmatów i śpiewów, jego pokojem i radością, jego gwarancją i wstępem do szczęśliwego i wiecznego życia" (Paweł VI "Insignamenti" X [1972] s. 1210-1211).

2. Radość dzisiejszego spotkania będzie jeszcze większa w następnych dniach, kiedy razem weźmiemy udział w uroczystej beatyfikacji niektórych waszych Współbraci, którzy pełnili posługę biskupią w nadzwyczaj trudnej sytuacji. Złożymy im hołd naszej wdzięczności za to, iż dzięki swojej ofierze zachowali wśród wiernych swoich Kościołów nienaruszone dziedzictwo wiary chrześcijańskiej.

Wynosząc ich do czci ołtarzy, chciałbym objąć wdzięczną pamięcią innych pasterzy, którzy także zapłacili wielką cenę za wierność Chrystusowi i za decyzję dochowania wierności Następcy Piotra. Jak wśród nich nie wspomnieć Sługi Bożego metropolity Andrzeja Szeptyckiego? Mój dostojny poprzednik papież Pius XII powiedział, że jego szlachetne życie zostało przerwane "nie tyle z powodu podeszłego wieku, ile z powodu cierpień jego duszy jako pasterza przeszytego bólem wraz ze swoją owczarnią" (AAS XLIV [1995], s. 877).