Przemówienie Jana Pawła II w katedrze ormiańskiej w Echmiadzynie

2. Dziękuję Waszej Świątobliwości za przyjęcie mnie w swoim domu. Po raz pierwszy papież rzymski podczas całego pobytu w jakimś kraju mieszka w domu swego Brata, który przewodniczy jednemu z chwalebnych Kościołów Wschodu i dzieli z nim codzienne życie pod tym samym dachem. Dziękuję za ten znak miłości, który wielce mnie wzrusza, i mówi do serc wszystkich katolików o głębokiej przyjaźni i braterskiej miłości. W tej chwili przenoszę się myślą do Jego czcigodnych Poprzedników.

Mam na myśli Katolikosa Wazgena I, który tyle zdziałał, aby jego naród mógł zobaczyć obiecaną ziemię wolności i odszedł do Boga właśnie w momencie, kiedy nastała niezależność. Myślę o niezapomnianym Katolikosie Karekinie I, który był dla mnie jak brat.

Moje pragnienie odwiedzenia go, kiedy zmogła go choroba, nie mogło się urzeczywistnić, chociaż pragnąłem tego z całego serca. To pragnienie spełnia się dzisiaj dzięki Waszej Świątobliwości, równie drogi i umiłowany Bracie. Gorąco oczekuję najbliższych dni, kiedy przy Nim spotkam się z narodem ormiańskim i wspólnie złożymy dzięki wszechmogącemu Bogu za siedemnaście wieków wierności Chrystusowi.

3. Jezusie Chryste, Panie i Zbawicielu, pozwól nam zrozumieć wspaniałą prawdę, którą usłyszał w tym miejscu św. Grzegorz: że - otwarły się bramy Twojej miłości dla Twoich stworzeń... że głoszenie Twojej Ewangelii jest światłem, które napełnia ziemię.

Panie, spraw, byśmy stali się godni łaski tych dni. Przyjmij naszą wspólną modlitwę; przyjmij wdzięczność całego Kościoła za wiarę narodu ormiańskiego. Natchnij nasze słowa i czyny, aby ukazywały miłość brata do brata. Prosimy Cię o to za wstawiennictwem Maryi, wielkiej Matki Boga, Królowej Armenii, oraz św. Grzegorza, któremu Słowo objawiło się tutaj w postaci światła. Amen.

Tłum. Jan Jarco/mp (KAI) ck