Co dalej, Afryko?

Afryka potrzebuje rozwiązania wielu poważnych problemów. Wojny, choroby, głód, niesprawiedliwy podział dóbr, wszechobecna korupcja, wyzysk, brak więzi rodzinnych w europejskim tego pojęcia znaczeniu to tylko niektóre spośród nich. Na pewno nie da się ich rozwiązać od ręki. Często wymagać to będzie promowania przemian w obyczajowości, a to na pewno praca na pokolenia. Nie ma się zresztą specjalnie czemu dziwić. Nie inaczej było przecież w chrystianizowanej Europie, gdzie przez całe wieki prócz szlachetnej i gorącej miłości do Jezusa Chrystusa, w obyczajowości zachowały się przekonania tchnące raczej duchem pogaństwa. I pewnie jak w Europie, także w Afryce nie da się zbudować społeczeństwa raz na zawsze chrześcijańskiego. Nienawiść, gniew, nieuczciwość, kłamstwo, czy nieczystość to postawy obecne także wśród chrześcijan, nie mówiąc nawet o tych, którzy wiarę w Boga już porzucili. Mam jednak wrażenie, że mimo wszelkich trudności Afryka wie, dokąd może zmierzać. To rodzi nadzieję, że będzie lepiej.

Jesienią ma odbyć się w Rzymie Drugie Zgromadzenie Specjalne Synodu Biskupów dla Afryki. Dokument przygotowawczy do tego spotkania oficjalnie wręczył Benedykt XVI biskupom Afryki podczas spotkania w Kamerunie. Zgromadzenie synodalne będzie obradować pod hasłem: „Kościół w Afryce w służbie pojednania, sprawiedliwości i pokoju. Wy jesteście solą ziemi, wy jesteście światłem świata”. Propozycja rozwiązywania problemów społecznych Afryki w duchu Ewangelii byłaby potężnym wkładem chrześcijan w budowanie lepszej przyszłości Czarnego Lądu. Rzeczywiście, dla targanej problemami Afryki wierzący w Chrystusa mogą stać się „solą ziemi i światłem świata”. Mam jednak wrażenie, że chrześcijanie tego kontynentu coraz bardziej pełnią tę rolę także wobec nas, społeczeństw sytej i zadowolonej z siebie północy. Może ich proste, praktyczne podejście do życia stanie się także światłem na dla wpół ślepych ludzi bogatej Północy?