Papież do biskupów Francji

Kościół nie chce zająć miejsca państwa ani nie chce państwa zastępować. Jest on społecznością opierającą się na przekonaniach, i która wie, że jest odpowiedzialna za wszystko i nie może zamykać się na sobie. Wypowiada się w sposób wolny i z wolnością podejmuje dialog, pragnąc doprowadzić do zaprowadzenia powszechnej wolności.

Dzięki zdrowej współpracy wspólnoty politycznej i Kościoła prowadzonej ze świadomością i poszanowaniem niezależności i autonomii każdej ze stron, co do właściwych im zakresów działania, jest służbą człowiekowi, mającą na względzie jego rozwój osobowy i społeczny. Wiele kwestii, będących zapowiedzią innych, które będą poruszane w zależności od potrzeb, zostało już rozpatrzonych i rozwiązanych w ramach „Komisji do spraw dialogu między Kościołem a państwem”. Na mocy swej misji i w imieniu Stolicy Apostolskiej w sposób naturalny zasiada w niej nuncjusz apostolski, którego zadaniem jest aktywnie uczestniczyć w życiu Kościoła i przyglądać się jego sytuacji w społeczeństwie.

Jak wiecie, moi poprzednicy: bł. Jan XXIII, pełniący wcześniej funkcję nuncjusza papieskiego w Paryżu, a także papież Paweł VI powołali do życia Sekretariaty, które w 1988 r. przekształciły się w Papieską Radę ds. Popierania Jedności Chrześcijan oraz Papieską Radę ds. Dialogu Międzyreligijnego. Wkrótce w ślad za nimi powstały: Komisja ds. Kontaktów Religijnych z Judaizmem i Komisja ds. Kontaktów Religijnych z Muzułmanami. Stworzenie tych struktur jest w pewnym sensie wyrazem instytucjonalnego i soborowego uznania niezliczonych wcześniejszych inicjatyw i dokonań.

Podobne komisje czy rady istnieją zresztą w ramach waszej Konferencji Episkopatu i w waszych diecezjach. Ich istnienie i działalność dowodzi woli Kościoła kontynuowania tej drogi oraz rozwijania dwustronnego dialogu. Niedawne Zgromadzenie Plenarne Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego ukazało w sposób oczywisty, że podstawowym warunkiem autentycznego dialogu jest dobre przygotowanie osób, które go promują, oraz mądre rozeznanie – tak by stopniowo czynić postępy w odkrywaniu Prawdy.

Dialogi ekumeniczny i międzyreligijny, naturalnie różniące się co do swej natury, a także celu, mają na względzie poszukiwanie, odkrywanie, a także zgłębianie Prawdy. Chodzi więc o szlachetne zadanie obowiązujące każdego człowieka wiary, bowiem sam Chrystus jest Prawdą. Budowanie mostów między wielkimi chrześcijańskimi tradycjami eklezjalnymi oraz dialog z innymi religiami wymagają prawdziwego wysiłku wzajemnego poznania, bowiem niewiedza raczej niszczy niż buduje. Zresztą tylko Prawda pozwala autentycznie żyć według podwójnego przykazania miłości, jakie pozostawił nam nasz Zbawiciel.