"Świadectwo modlitwy, wspólnoty i całkowitego poświęcenia"

5. Drodzy Bracia i Siostry. Sprawia mi szczególną radość to, że mogę mówić do was o tym przed cudownym wizerunkiem Matki Bożej w Mariazell. Maryja, będąc Matka Boga i Matką Kościoła, w sposób szczególny jest także Matką tych, którzy przedłużają w dziejach misję Jej Syna. W Jej powołaniu, w Jej bezwarunkowym „tak” na zwiastowanie anielskie, w Jej sławiącym Boże miłosierdzie Magnificat rozpoznajemy tajemnicę i wielkość naszego powołania. W Jej pełnym wiary „tak” na swoje wybranie i powołanie Słowo Boże stało się rzeczywistością historyczną. Dzięki temu urzeczywistniło się odwieczne postanowienie Boga, o którym święty Paweł mówi w dzisiejszym drugim czytaniu: „Tych, których od wieków poznał, tych też przeznaczył na to, aby się stali na wzór obrazu Jego Syna, aby On był pierworodny pomiędzy wielu braćmi (Rz 8, 29).

Przez swoje pełne wiary posłuszeństwo słowu Anioła Maryja znalazła się w centrum Bożego planu zbawienia. Przez Jej Macierzyństwo Boży. Syn stał się Bratem nas wszystkich, abyśmy także my mogli stać się podobni do Niego w sprawiedliwości ł chwale, święty Paweł wszak pisze dalej: „Tych zaś, których powołał - tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił - tych też obdarzył chwałą” (tamże, w. 30). Wyniesienie człowieka aż do uczestnictwa w chwale Trójcy Przenajświętszej urzeczywistnia się przez Chrystusa, Syna Bożego, który stał się Synem Człowieczym dzięki pełnemu wiary „tak* Maryi. Rzeczywiście: „Błogosławiona jest Ta, która uwierzyła”; spójrzcie, oto odtąd sławią Ją wszystkie narody.

Tak, drodzy Bracia i Siostry, błogosławieni jesteśmy również i my, którzy uwierzyliśmy, jeśli - podobnie jak Maryja - poprzez nasze osobiste spotkanie z Bogiem wyruszymy w drogę, aby mieszkańcom gór i dolin we wszystkich krajach i na wszystkich kontynentach głosić dzisiaj wielkie dzieła Boże, które dokonały się w łonie Maryi, w Jej Synu Jezusie Chrystusie i w nas - Jego braciach.

Tak, bowiem mówi do nas prorok Izajasz w pierwszym czytaniu: „Oto ciemność okrywa ziemię i gęsty mrok spowija ludy, a ponad tobą jaśnieje Jahwe, i Jego chwała jawi się nad tobą (Iz 60, 2). Poprzez wiarę Maryi zajaśniało światło Boga i świeci nad Nowym Jeruzalem. Jest to blask chwały Najwyższego, tego światła, które od samego początku oświeca każdego człowieka, ale które w Jezusie Chrystusie chce świecić wielkim blaskiem dla wszystkich. Dlatego naszym obowiązkiem jest głosić: „Powstań, świeć, bo przyszło twe światło i chwała Jahwe rozbłyska nad tobą” (Iz 60, 1).

Misja Kościoła odnosi się w sposób szczególny do tego, kto pełni urząd duchowny. Chrystus powołał swoich uczniów nie tylko po to, aby przebywali w bezpośredniej Jego bliskości, ale też by z tej zażyłej wspólnoty z sobą posyłać ich do ludzi (por. Mk 3, 14). „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16, 15). W tym kontekście pragnę szczególnie wspomnieć waszych kapłanów, braci i siostry pracujących na misjach, którzy wraz z kościelnymi współpracownikami w dziedzinie rozwoju słowem i działalnością społeczną głoszą Dobrą Nowinę na całym świecie.