Małżeństwo i rodzina we wspólnocie Koscioła

5. «Niech nam błogosławi Bóg, źródło życia». Boże błogosławieństwo jest nie tylko początkiem wspólnoty małżeńskiej, ale także postawy odpowiedzialnego i wielkodusznego otwarcia się na życie. Dzieci są naprawdę «wiosną rodziny i społeczeństwa», jak głosi hasło waszego Jubileuszu. Wydając na świat dzieci, małżeństwo osiąga pełny rozkwit: w nich dokonuje się uwieńczenie owej całkowitej wspólnoty życia («totius vitae consortium», KPK, kan. 1055, § 1), która czyni małżonków «jednym ciałem»; dotyczy to zarówno dzieci urodzonych w wyniku naturalnego współżycia małżonków, jak i tych, które zechcieli oni przyjąć przez adopcję. Dzieci nie są «dodatkiem» do życia małżeńskiego. Nie są «opcją», ale «najcenniejszym darem» (Gaudium et spes, 50), wpisanym w samą naturę związku małżeńskiego.

Kościół, jak wiadomo, uczy poszanowania zarówno dla wymiaru jednoczącego, jak i prokreacyjnego tej podstawowej struktury. W tym wszystkim wyraża należne posłuszeństwo zamysłowi Bożemu, ukazując obraz relacji między małżonkami ukształtowany przez ich wzajemną bezwarunkową akceptację. W ten sposób zabezpiecza przede wszystkim prawo dzieci do przyjścia na świat i do wzrastania w środowisku prawdziwie ludzkiej miłości. Idąc za nakazami słowa Bożego, rodzina staje się w ten sposób laboratorium dojrzewania do człowieczeństwa i prawdziwej solidarności.

6. Zadanie to spoczywa na rodzicach i dzieciach, ale - jak napisałem już w 1994 r. z okazji Roku Rodziny - «rodzicielskie 'my' męża i żony rozbudowuje się przez zrodzenie potomstwa i wychowanie w 'my' rodziny. Jest to rodzina naprzód dwupokoleniowa, otwarta na to, aby stawać się stopniowo wielopokoleniową» (List do Rodzin, 16). Gdy przestrzegany jest podział ról, tak że relacje między małżonkami oraz między rodzicami a dziećmi są poprawne i zgodne, w naturalny sposób zyskują w rodzinie znaczenie i wartość także inni krewni, tacy jak dziadkowie, wujowie, kuzyni. Często w tych relacjach, nacechowanych szczerą miłością i gotowością do wzajemnej pomocy, rodzina odgrywa rolę naprawdę niezastąpioną, ponieważ osoby zmagające się z trudnościami, ludzie samotni, wdowy, wdowcy i sieroty mogą w niej znaleźć domowe ciepło i gościnę. Rodzina nie może zamykać się sama w sobie. Serdeczne więzi z krewnymi to pierwszy obszar tego niezbędnego otwarcia, prowadzący rodzinę na spotkanie z całym społeczeństwem.

7. A zatem, drogie rodziny chrześcijańskie, przyjmujcie z ufnością łaskę jubileuszową, która tak obficie zostaje wam udzielona w tej Eucharystii. Przyjmujcie ją, biorąc przykład z rodziny z Nazaretu: choć była ona powołana do misji jedynej w swoim rodzaju, szła tą samą co wy drogą, pośród radości i cierpień, modlitwy i pracy, nadziei i dręczących niepokojów, zawsze głęboko wierna woli Bożej. Niech wasze rodziny stają się coraz bardziej prawdziwymi «kościołami domowymi», które każdego dnia zanoszą do Boga modlitwę uwielbienia i promieniują na całe społeczeństwo dobroczynną i odradzającą miłością.

«Niech nam błogosławi Bóg, źródło życia». Oby ten Jubileusz Rodzin stał się dla was wszystkich, którzy go przeżywacie, wielkim czasem łaski. Niech będzie także dla społeczeństwa wezwaniem do refleksji nad znaczeniem i wartością tego wielkiego daru, jakim jest rodzina, ukształtowana wedle Serca Bożego.

Maryja, «Królowa Rodzin», niech was zawsze wspomaga swą macierzyńską dłonią