Dar nieskończonej miłości Chrystusa

1. «Bierzcie, to jest Ciało moje. (...) To jest moja Krew» (Mk 14, 22. 24).

Słowa wypowiedziane przez Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy rozbrzmiewają dziś pośród tego naszego zgromadzenia, którym kończymy Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny. Brzmią szczególnie donośnie, niczym polecenie skierowane do nas raz jeszcze: «Bierzcie!»

Chrystus powierza nam swoje Ciało złożone w ofierze i swoją Krew przelaną za nas. Powierza je nam jak kiedyś apostołom w Wieczerniku, przed ostateczną ofiarą na Golgocie. Piotr i inni współbiesiadnicy przyjęli wówczas Jego słowa ze zdumieniem i głębokim wzruszeniem. Ale czyż mogli zrozumieć, jak daleko ich zaprowadzą?

Wypełniała się w tamtej chwili obietnica, jaką Jezus złożył w synagodze w Kafarnaum: «Jam jest chleb życia. (...) Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata» (J 6, 48. 51). Obietnica wypełniała się w przeddzień męki, w której Chrystus miał złożyć samego siebie w ofierze za zbawienie ludzkości.

2. «To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana» (Mk 14, 24).

W Wieczerniku Jezus mówi o Przymierzu. To słowo apostołowie rozumieją bez trudu, należą bowiem do ludu, z którym Jahwe — jak słyszeliśmy w pierwszym czytaniu — zawarł Stare Przymierze podczas wyjścia z Egiptu (por. Wj 19-24). Dobrze pamiętają górę Synaj i Mojżesza, który schodził z góry niosąc Prawo Boże wypisane na dwóch kamiennych tablicach.

Nie zapomnieli też, że wziąwszy «księgę przymierza», Mojżesz czytał ją głośno ludowi, a wszyscy oświadczyli: «Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i będziemy posłuszni» (Wj 24, 7-8). W ten sposób zostało zawarte przymierze między Bogiem a Jego ludem, przypieczętowane krwią zwierząt złożonych w ofierze. Dlatego Mojżesz pokropił nią lud mówiąc: «Oto krew przymierza, które Pan zawarł z wami na podstawie wszystkich tych słów» (Wj 24, 8).

Apostołowie zrozumieli zatem odwołanie do Starego Przymierza. Co jednak zrozumieli z Nowego? Z pewnością niewiele. Będzie musiał zstąpić Duch Święty, aby otworzyć ich umysły: wówczas dopiero zrozumieją pełny sens słów Jezusa. Zrozumieją i rozradują się.

Wyraźne echo tej radości usłyszeliśmy w odczytanych przed chwilą słowach Listu do Hebrajczyków: «Jeśli bowiem krew kozłów i cielców oraz popiół z krowy, którymi skrapia się zanieczyszczonych, sprawiają oczyszczenie ciała, to o ile bardziej krew Chrystusa!» (Hbr 9, 13-14). Autor Listu tak kończy: «I dlatego [Chrystus] jest pośrednikiem Nowego Przymierza, ażeby (...) ci, którzy są wezwani do wiecznego dziedzictwa, dostąpili spełnienia obietnicy» (Hbr 9, 15).

3. «To jest kielich krwi mojej». W wieczór Wielkiego Czwartku apostołowie stanęli na samym progu wielkiej tajemnicy. Gdy po wieczerzy wyszli razem z Nim, aby udać się do Ogrodu Oliwnego, nie mogli jeszcze wiedzieć, że słowa przezeń wypowiedziane nad chlebem i kielichem miały się tak dramatycznie wypełnić następnego dnia, w godzinie krzyża. Być może nawet w tym straszliwym i chwalebnym dniu, który Kościół nazywa feria sexta in parasceve, czyli w Wielki Piątek, nie pojęli, że w tym co Jezus przekazał im pod postacią chleba i wina, kryła się rzeczywistość paschalna.

W Ewangelii Łukaszowej znajdujemy fragment, który rzuca światło na tę rzeczywistość. Mówiąc o dwóch uczniach z Emmaus, ewangelista pisze, że czuli się zawiedzeni: «A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela» (Łk 24, 21). To uczucie musiało nurtować także innych uczniów, zanim spotkali Chrystusa zmartwychwstałego. Dopiero po zmartwychwstaniu zaczęli pojmować, że przez Paschę Chrystusa dokonało się odkupienie człowieka. Do pełni prawdy miał ich potem doprowadzić Duch Święty, objawiając im, że Ukrzyżowany oddał swoje ciało i wylał swoją krew w ofierze przebłagalnej za ludzkie grzechy, za grzechy całego świata (por. 1 J 2, 2).

Raz jeszcze autor Listu do Hebrajczyków ukazuje nam tę tajemnicę w zrozumiałej syntezie: «Chrystus (...) nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie» (Hbr 9, 11-12).