"Słowniczek" beatyfikacyjny

Beatyfikacja – akt papieski zezwalający na kult publiczny danej osoby. Jest on ograniczony terytorialnie np. do kraju, miasta, diecezji lub personalnie: kult mogą sprawować określone osoby np. instytuty zakonne. Beatyfikacja jest późniejszą instytucją w stosunku do kanonizacji. Wprowadzono ją z potrzeby wyjścia naprzeciw potrzebom duszpasterskim Kościołów lokalnych. Proces beatyfikacyjny polega na prawnym zbadaniu życia, świętości i cudów sługi Bożego. W wyniku tego procesu może on zostać uznany za błogosławionego i wyniesiony na ołtarze. Paweł VI w 1969 roku wydał motu proprio Sanctitas clarior, gdzie zamieścił normy prawne procesu beatyfikacyjnego.

8 maja 1969 roku ustanowił specjalną Kongregację do Spraw Kanonizacji. Konferencje Biskupów mają prawo erygować beatyfikacyjne trybunały narodowe, terytorialne, regionalne, które mogą przeprowadzić wszystkie procesy beatyfikacyjne określonego terytorium. Z usług tych trybunałów mogą korzystać ordynariusze diecezji., przy czym nie tracą oni prawa do erygowania we własnych kuriach trybunałów do prowadzenia spraw beatyfikacyjnych o charakterze przygotowawczym. Ordynariusze mogą delegować do przeprowadzenia procesu przygotowawczego także wikariuszy generalnych. Po uzyskaniu od Stolicy Apostolskiej pozwolenia na wszczęcie procesu beatyfikacyjnego biskup tworzy trybunał procesowy lub powierza sprawę trybunałowi beatyfikacyjnemu ustanowionemu przez Konferencję Biskupów, jeżeli taki na terenie danego kraju istnieje. Trybunał przeprowadza proces informacyjny (badanie życia kandydata), a następnie bada heroiczność cnót sługi Bożego .

Następnie akta sprawy przekazuje Kongregacji do Spraw Kanonizacji w Rzymie, która wydaje dekret przyjęcia sprawy i powierza ją do rozpatrzenia własnemu sądowi, a całą sprawę przedstawia papieżowi na generalnym zebraniu kongregacji. Dekret ogłaszający beatyfikację poleca wydać papież. Uroczystość beatyfikacji odbywa się w Rzymie. Może odbyć się w dniu mającym szczególne znaczenie w życiu błogosławionego. Po uroczystości odprawia się triduum ku czci błogosławionego.

Cnota – jest habitualną i trwałą dyspozycją do czynienia dobra. Pozwala ona człowiekowi nie tylko czynić dobro, ale także dawać z siebie to, co najlepsze. Dąży on dzięki cnocie do dobra, zabiega o nie i wybiera je w konkretnych działaniach.
Cztery cnoty odgrywają kluczową rolę, dlatego nazywa się je kardynalnymi. Są nimi: roztropność, sprawiedliwość, męstwo i umiarkowanie. Wszystkie inne grupują się wokół nich. (KKK 1805). Cnoty teologalne – odnoszą się bezpośrednio do Boga. Uzdalniają chrześcijan do życia w jedności z Trójcą Świętą. Cnoty teologalne to wiara, nadzieja i miłość (KKK 1841).

Cud – zjawisko nadzwyczajne o charakterze religijnym będące znakiem Boga skierowanym do człowieka. Oznacza konkretne działanie Boże, przez które w sposób szczególny Bóg realizuje historię zbawienia i oznajmia swą zbawczą wolę człowiekowi. Cud jest jednym ze środków dowodowych, który potwierdza świętość męczennika lub wyznawcy. Jest nadprzyrodzoną aprobatą ze strony Boga w stosunku do ludzkiego dowodzenia świętości określonej osoby. Do beatyfikacji wymaga się jednego cudu, który miał miejsce po śmierci kandydata na ołtarze. Do kanonizacji wymagany jest kolejny cud, który miał miejsce po beatyfikacji. Jeśli proces dotyczy męczenników, w przypadku beatyfikacji można zwrócić się do papieża z prośbą o dyspensę od cudu. Dochodzenie dotyczące stwierdzenia zaistniałych cudów winno być przeprowadzone oddzielnie od dochodzenia dotyczącego cnót, a także męczeństwa.

Kanonizacja – jest ostatecznym aktem papieskim, poprzez który osoba zaliczana poprzednio do grona błogosławionych zostaje wpisana do katalogu świętych. Papież poleca oddawanie jej publicznego kultu kościelnego należnego osobom świętym posiada wartość teologiczno-duszpasterką, ponieważ ukazuje przykład życia chrześcijańskiego i wstawiennictwo świętych.

Postulator – osoba odpowiedzialna za przygotowanie i prowadzenie procesu beatyfikacyjnego sługi Bożego . Ustanawia go odpowiedni biskup ordynariusz. Od postulatora wymaga się dokładnej informacji o życiu sługi Bożego, przedstawienia obiektywnych racji, dla których sprawa kanonizacji wydaje się być godna polecenia, zaprezentowania opinii świadków.

Sługa Boży – to osoba, którą uważa się za pobożną i bogobojną. Formalnie najczęściej używa się tego określenia dla osób, w stosunku do których rozpoczął się już proces beatyfikacyjny. Jednak można go też używać w stosunku do każdego chrześcijanina.

Świętość wyznawców – w odróżnieniu od świętości męczenników nie wynika ona z oddania życia za wiarę, ale z heroicznego wypełniania cnót teologalnych i kardynalnych . Heroizm wyznawcy oznacza, że realizował on za życia określoną cnotę ochotnie, radośnie, ponadprzeciętnie, bez ludzkiego wyrachowania. Kierował się tylko nadprzyrodzoną motywacją.