Orędzie Benedykta XVI z okazji VI Światowego Spotkania Rodzin w Mieście Meksyku

5. Współżycie w ognisku domowym, ukazujące, że wolność i solidarność uzupełniają się wzajemnie, że dobro każdej osoby musi się liczyć z dobrem innych, że wymogi ścisłej sprawiedliwości mają być otwarte na zrozumienie i przebaczenie w imię wspólnego dobra, jest darem dla osób i źródłem natchnienia dla współżycia społecznego. W rezultacie stosunki społeczne mogą przyjmować jako punkt odniesienia wartości tworzące prawdziwe życie rodzinne, aby z każdym dniem stawać się coraz bardziej ludzkimi i kroczyć ku budowie „cywilizacji miłości”. Rodzina jest ponadto również żywotną komórką społeczeństwa, pierwszym i decydującym czynnikiem dla jego rozwoju i bardzo często ostatnią ucieczką osób, którym ustanowione struktury nie są w stanie w sposób zadowalający zaspokoić ich potrzeb.

Ze względu na swą zasadniczą funkcję społeczną rodzina ma prawo być uznana w swej właściwej tożsamości i nie być mylona z innymi formami współżycia, a także móc liczyć na należną opiekę kulturalną, prawną, gospodarczą, społeczną, zdrowotną, a zwłaszcza, na poparcie, które – biorąc pod uwagę liczbę dzieci i zasobów ekonomicznych, jakimi rozporządza – winno być wystarczające, aby pozwolić jej na swobodę kształcenia się i wybór szkoły.

Dlatego konieczne jest rozwijanie kultury i polityki rodzinnej, które winny być pobudzane także w sposób zorganizowany przez same rodziny. Toteż zachęcam was do jednoczenia się w stowarzyszenia, które wspierają tożsamość i prawa rodziny, zgodnie z wizją antropologiczną spójną z Ewangelią, jak również wzywam wspomniane stowarzyszenia do koordynowania działań i współpracy między sobą, aby ich działalność była jeszcze bardziej skuteczna.

6. Na zakończenie zachęcam was wszystkich do wielkiej ufności, rodzina jest bowiem w sercu Boga, Stwórcy i Zbawcy. Praca dla rodziny oznacza pracę w imię godnej i świetlanej przyszłości ludzkości oraz budowania Królestwa Bożego. Prośmy wspólnie pokornie o łaskę Bożą, aby pomagała nam współpracować wytrwale i z radością dla wielkiej sprawy rodziny, powołanej do tego, aby być ewangelizowaną i ewangelizatorką, humanizowaną i humanizującą. W tym pięknym zadaniu towarzyszy nam swym macierzyńskim wstawiennictwem i swą niebieską opieką Najświętsza Maryja Panna, którą dziś przywołuję Jej chwalebnym tytułem Maryi Panny z Guadalupe i w której matczyne dłonie składam rodziny z całego świata.