Chciało nam się płakać z radości

Powiew wolności

Tam na Jana Pawła II czekało około miliona ludzi. Wśród nich była Renata Kołodziej, wówczas młodziutka kobieta właśnie zaczynająca swoją pierwszą pracę zawodową. Od lat związana z Ruchem Światło–Życie, na spotkanie z Ojcem Świętym wybierała się z całą oazową wspólnotą. Dla nich był specjalnie przygotowany sektor w dosyć bliskiej odległości od ołtarza na Czubach. To był niezwykły dzień. Nikt nie czuł zmęczenia, mimo tego że trzeba było wcześnie rano wstać i pokonać na piechotę spore odległości. – Szły nas setki, jeśli nie tysiące. Ludzie wysypywali się z różnych uliczek. Im bliżej Czubów, tym bardziej tłum gęstniał. Ludzie nieśli flagi, transparenty, pomagali sobie wzajemnie. Stanowiliśmy wszyscy jakby jedną wielką rodzinę. To były jeszcze czasy komuny, więc udział w takiej uroczystości był nie tylko radością ze spotkania z Ojcem Świętym, ale był też przejawem buntu wobec ówczesnej władzy. To chyba ta świadomość sprawiała, że czuliśmy się tak bardzo wyjątkowo tego dnia. Chciało nam się płakać z radości – mówi pani Renata.

Tu zaczęło się kapłaństwo

Ten dzień był też wyjątkowy dla 50 diakonów z różnych seminariów w Polsce, którzy właśnie w Lublinie z rąk papieża przyjęli święcenia kapłańskie. Kiedy do seminarium w Częstochowie dotarła wiadomość, że trzeba wytypować jednego z diakonów, który w Lublinie otrzyma święcenia kapłańskie z rąk ojca świętego, władze seminarium zaproponowały diakonom, by sami wytypowali kogoś spośród siebie. Uznano wtedy, że najsprawiedliwiej będzie zrobić losowanie. Los padł na Andrzeja Parusińskiego. – Była to dla mnie radość, ale był i smutek. Wszyscy moi koledzy z roku święcenia kapłańskie otrzymywali w maju, a ja jeden musiałem czekać do czerwca, jechać do zupełnie obcego miasta, liczyć się z tym, że część moich bliskich, którzy obecni byliby na święceniach w Częstochowie, do Lublina nie będzie w stanie przyjechać. Kiedy więc posługiwałem podczas święceń moich kolegów w częstochowskiej katedrze, łzy ciurkiem leciały mi z oczu. I nie umiem nawet wyjaśnić dlaczego tak było, ale nie mogłem nad tym zapanować – opowiada ks. Andrzej.

Wszyscy wyznaczeni do przyjęcia święceń z papieskich rąk mieli stawić się w Lublinie dzień wcześniej. – Przyznaję, że mało z tego pamiętam. Wiem, że nocowaliśmy w seminarium, a następnego dnia witaliśmy papieża stojąc na ulicy przed seminarium. Potem zawieziono nas na Czuby, gdzie miała być Msza święta i nasze święcenia – opowiada ks. Andrzej. Przygotowaniom do tej chwili towarzyszyło zdenerwowanie, gdyż nikt nie wiedział, jak dokładnie przebiegać będzie ceremonia. – Nie mogliśmy nic wcześniej przećwiczyć, bo porządek całości ustalali ceremoniarze papiescy, a oni przecież nie przyjeżdżali wcześniej. Mimo braku prób wszystko poszło bardzo dobrze.

– Po święceniach podchodziliśmy do Jana Pawła II, potem schodziliśmy za ołtarz, gdzie obmywaliśmy się z olejów i wracaliśmy z drugiej strony. Raz jeszcze podchodziliśmy do Ojca Świętego po znak pokoju – opowiada ks. Andrzej. A potem spadł deszcz. Był to deszcz niezwykły, bo zapisał się we wspomnieniach chyba wszystkich obecnych wtedy na spotkaniu z papieżem. – Łąki, na których zbudowane były sektory, zamieniły się w błoto. Po ulicach płynęły strumienie wody. Pamiętam, że wracając po Mszy do domu zdjęliśmy buty i szliśmy na bosaka bez żadnych parasoli czy płaszczy, brodząc w wodzie sięgającej niemal po kolana. Byliśmy tacy szczęśliwi – wspominają tamten dzień świadkowie wydarzeń.

29 lat po tamtych wydarzeniach na Czubach znów zebrali się ludzie, by modlić się z Janem Pawłem II. Trzy parafie, które powstały na terenie spotkania z papieżem z 1987 roku, we wspólnej Eucharystii dziękowały za dar papieża Polaka. Abp Budzik poświęcił Przystanek Jana Pawła II, czyli specjalne miejsce w wąwozie parku Jana Pawła II, upamiętniające pobyt papieża w naszym mieście.