Tadeusz Mazowiecki zasłużony dla Kościoła

Wraz z nim zostanie uhonorowany prof. Władysław Findeisen, były rektor Politechniki Warszawskiej i były przewodniczący Społecznej Rady Prymasowskiej. Order ten jest przyznawany za szczególne zasługi dla Kościoła.

Tadeusz Mazowiecki urodził się 18 kwietnia 1927 r. w Płocku. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1946-1955 był członkiem kolaborującego z rządem PRL Stowarzyszenia „Pax”. Początkowo działał w grupie tygodnika „Dziś i jutro”, wydawanego przez środowisko Bolesława Piaseckiego. Następnie pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego dziennika „Słowo Powszechne”. Był współzałożycielem, a w latach 1953-1955 redaktorem naczelnym „Wrocławskiego Tygodnika Katolików” (WTK). W tymże periodyku opublikował artykuł krytykujący biskupa kieleckiego Czesława Kaczmarka, skazanego przez władze PRL w procesie pokazowym.

W 1955 r. został wykluczony z „Pax”, jako przywódca tzw. Frondy. Związał się ze środowiskiem, które powołało do życia Klub Inteligencji Katolickiej, łącząc głęboką i wielostronną pracę formacyjną z pewnym dystansem i krytycyzmem wobec władzy ludowej. Mazowiecki należał do grona współzałożycieli KIK. W 1958 r. powstał miesięcznik „Więź” , którego Mazowiecki był współtwórcą i pierwszym redaktorem naczelnym. Funkcję tę pełnił do momentu internowania, czyli do 13 grudnia 1981 r.

W latach 1961-71 zasiadał w Sejmie PRL jako poseł z ramienia Koła Poselskiego „Znak”. W 1968 r. wraz z grupą posłów „Znaku” złożył interpelację w sprawie brutalnej akcji milicji wobec studentów Uniwersytetu Warszawskiego. W 1976 r., był jednym z sygnatariuszy protestu przeciwko zmianie Konstytucji, kiedy to do ustawy zasadniczej wpisano socjalizm, kierowniczą rolę PZPR i przyjaźń ze Związkiem Radzieckim. W tym czasie związał się ściśle z ruchem opozycyjnym. Od lat związany jest blisko ze środowiskiem intelektualnym skupionym wokół Zakładu dla Ociemniałych prowadzanego przez siostry franciszkanki służebnice krzyża w Laskach pod Warszawą.

W 1980 r. Tadeusz Mazowiecki został przewodniczącym komisji doradców Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. W 1981 i 1989 pełnił funkcję redaktora naczelnego „Tygodnika Solidarność”.

W 1989 r. uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu. Po upadku komunizmu, od sierpnia 1989 do grudnia 1990, był pierwszym niekomunistycznym szefem rządu po drugiej wojnie światowej. Pierwszą podróż zagraniczną jako premier odbył do Watykanu, gdzie nastąpiło jego pamiętne spotkanie z Janem Pawłem II. Za rządów Mazowieckiego doszło do normalizacji stosunków Państwo-Kościół oraz nastąpił powrót katechezy do szkół publicznych.

W wyborach prezydenckich 1990 r. przegrał nie tylko z Lechem Wałęsą, ale także z „człowiekiem znikąd”, Stanem Tymińskim.

Jest twórcą preambuły do Konstytucji R.P. z 1997 r., która została uchwalona po burzliwych dyskusjach drogą kompromisu. Preambuła ta uznawana jest za wybitne osiągnięcie myśli konstytucyjnej w Europie i została zaproponowana przez ugrupowania chadeckie do Trak Konstytucyjnego UE. Odrzucona na skutek sprzeciwu delegacji francuskiej.

Mazowiecki był posłem na Sejm w latach 1991-2001. W latach 1992-95 dał się poznać opinii międzynarodowej jako specjalny sprawozdawca konfliktu w b. Jugosławii, wyznaczony przez Komisję Praw Człowieka ONZ. Podał się do dymisji na znak protestu przeciw bierności wspólnoty międzynarodowej w obliczu czystek etnicznych na Bałkanach.

W 1995 r. został odznaczony Orderem Orła Białego.