Camino znaczy droga

Na asfalcie widać dwa zakurzone pasy wydeptane butami pielgrzymów. Z piaszczystej drogi schodzi się na lokalną szosę, prowadzącą do O’Cebreiro. Tu zaczyna się Galicja i nasza wędrówka. Miasteczko wita chłodem. Przybywający pielgrzymi szybko podążają w kierunku schroniska. Ustawia się spora kolejka. Najpierw ci, którzy pieszo pokonali trasę, następnie rowerzyści, bo im łatwiej dojechać do następnego miejsca. Każdy wyciąga credencial, czyli dowód dokumentujący przebytą trasę i uprawniający do noclegu w jednym z tanich schronisk dla pielgrzymów (3–4 euro za noc). W prywatnych, których coraz więcej jest na trasie, nikt o to nie pyta, ale i cena za nocleg jest kilka razy wyższa.
 

Camino de Santiago – gdzieś między Ventosa i Santo Domingo de la Calzaola fot. Wioletta Łakomiec

Cud eucharystyczny i pogrzeb Jakuba
Wędrówka zaczyna się od pytania o wiarę. Przed wiekami, w czasie strasznej zamieci śnieżnej, dotarł do kościoła w O’Cebreiro na Mszę wieśniak Juan Santin. Sprawujący liturgię kapłan wyśmiał go, że chciało mu się tak trudzić, by uczestniczyć w Eucharystii, w sens której sam wątpił. Tylko wariat idzie w taką pogodę, by dostać trochę chleba i wina – wyśmiewał się zakonnik. W czasie konsekracji stał się cud: Hostia przemieniła się w ciało, a wino w krew Chrystusa. Modlimy się w kaplicy upamiętniającej cud. Każdy przed Bogiem składa intencje, z którymi wyruszył. Z zainteresowaniem oglądamy też ciekawostkę O’Cebreiro, czyli palozze – okrągłe, kamienne, kryte strzechą chaty budowane taką samą techniką od kilku tysięcy lat. Dowiadujemy się, że właśnie w tej osadzie powstał pierwszy na Drodze św. Jakuba (Camino de Santiago) szpital dla pielgrzymów. Droga przemieniała bowiem nie tylko przemierzających ją ludzi, ale i struktury. Na trasie wznoszono kościoły i schroniska. Wolfgang Goethe pisał, że to „drogi św. Jakuba ukształtowały Europę”.