O modlitwie, pokucie i nawróceniu

Publikujemy cały tekst papieskiej katechezy:

Drodzy Bracia i Siostry

Rozpoczyna się dzisiaj liturgią Środy Popielcowej czterdziestodniowy okres Wielkiego Postu, który zaprowadzi nas do Triduum Paschalnego, wspomnienia męki, śmierci i zmartwychwstania Pana, serca tajemnicy naszego zbawienia. To sprzyjający czas, w którym Kościół wzywa chrześcijan, aby uświadomili sobie lepiej odkupieńcze dzieło Chrystusa i w głębszy sposób przeżywali swój Chrzest. Istotnie w tym okresie liturgicznym Lud Boży od samego początku karmi się obficie Słowem Bożym, aby umocnić się w wierze, przemierzając całe dzieje stworzenia i odkupienia. Czterdzieści dni Wielkiego Postu posiada niewątpliwą sugestywną moc. Przywołuje on bowiem niektóre z wydarzeń, które wyznaczyły życie i historię Starożytnego Izraela, przypominając i nam o ich paradygmatycznym wymiarze: mamy na przykład na myśli czterdzieści dni potopu, który kończy się zawarciem przez Boga przymierza z Noem, i o czterdziestu dniach pobytu Mojżesza na Górze Synaj, po którym otrzymał w darze tablice Prawa. Czas Wielkiego Postu wzywa nas nade wszystko do przeżycia z Jezusem czterdziestu dni, jakie spędził On na pustyni, modląc się i poszcząc, zanim podjął swoją publiczną działalność. My także dzisiaj podejmujemy drogę refleksji i modlitwy wraz ze wszystkimi chrześcijanami świata, aby skierować się duchowo ku Kalwarii, rozważając główne tajemnice wiary. Przygotujemy się w ten sposób do tego, aby po tajemnicy Krzyża, zaznać radości Paschy zmartwychwstania. We wszystkich wspólnotach parafialnych odbędzie się dzisiaj surowa i symboliczna ceremonia: posypanie głów popiołem; obrzędowi temu towarzyszą dwie znaczące formuły, które stanowią przynaglający apel do uznania, że jesteśmy grzesznikami i do powrotu do Boga. Pierwsza formuła powiada: "Pamiętaj, że prochem jesteś i w proch się obrócisz" (por. Rdz 3, 19). Słowa te, pochodzące z Księgi Rodzaju, przywołują kondycję ludzką, pozostającą pod znakiem przemijania i ograniczenia i mają na celu nakłonienie nas, abyśmy wszystkie nadzieje pokładali wyłącznie w Bogu. Druga formuła nawiązuje do słów wypowiedzianych przez Jezusa na początku swojej wędrownej posługi: "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię" (Mk 1, 15). Jest to wezwanie, ażeby za podstawę osobistej i wspólnotowej odnowy przyjąć zdecydowane i ufne przylgnięcie do Ewangelii. Życie chrześcijanina jest życiem wiary, opartej na Słowie Bożym i karmiącej się nim. W próbach życia i w każdej pokusie tajemnica zwycięstwa polega na wsłuchaniu się w słowo prawdy i zdecydowanym odrzuceniu kłamstwa i zła. Pilnie więc należy raz jeszcze wysłuchać Ewangelii, słowa prawdy, ażeby w każdym chrześcijaninie umocniła się świadomość otrzymanej w darze prawdy, ażeby żył nią i był jej świadkiem. Do tego pobudza nas Wielki Post, wskazując nam drogę ascezy i liturgii, i jednocześnie pomagając nam otworzyć oczy na naszą słabość i otworzyć serca na miłosierną miłość Chrystusa. Droga wielkopostna, zbliżając nas do Boga, pozwala nam spojrzeć nowymi oczyma na braci i na ich potrzeby. Dlatego Wielki Post jest momentem sprzyjającym nawróceniu się na miłość. Miłość, która potrafi przyjąć postawę współczucia i miłosierdzia Pana, jak o tym przypomniałem w Orędziu na Wielki Post, którego tematem są słowa Ewangelii: "Jezus, widząc tłumy ludzi, zlitował się nad nimi" (Mt 9,36). Świadomy swej misji w świecie Kościół nie przestaje głosić miłosiernej miłości Chrystusa, który wciąż kieruje pełne współczucia spojrzenie ku ludziom i narodom wszystkich czasów. "Wobec strasznego wyzwania, jakim jest ubóstwo wielkiej części ludzkości, pisałem w tym orędziu, obojętność i zamknięcie się we własnym egoizmie stanowią niedopuszczalne przeciwieństwo «spojrzenia» Chrystusa. Post i jałmużna, które wraz z modlitwą Kościół zaleca szczególnie w okresie Wielkiego Postu, są sprzyjającą okazją do wyrabiania w sobie tego Chrystusowego «spojrzenia»" (L'Oss. Rom. 1 febbraio 2006, p. 5). W tym duchu wkraczamy w surowy i rozmodlony klimat Wielkiego Postu. Niechaj będą to dni refleksji i intensywnej modlitwy, w których pozwolimy się prowadzić Słowu Bożemu, przynoszonemu nam obficie przez liturgię. Wielki Post niechaj będzie również czasem postu, pokuty i czuwania nad nami samymi, w przekonaniu, że walka z grzechem nigdy się nie kończy, albowiem pokusa należy do codziennej rzeczywistości, a wszyscy doświadczają kruchości i iluzji. Wreszcie niechaj poprzez jałmużnę Wielki Post będzie okazją do serdecznego dzielenia z braćmi otrzymanych darów oraz troski o potrzeby najuboższych i opuszczonych.

Na tej pokutnej drodze niechaj towarzyszy nam Maryja, Matka Odkupiciela, która jest nauczycielką słuchania i wiernego przylgnięcia do Boga. Niech Najświętsza Dziewica pomoże nam, oczyszczonym oraz odnowionym w umyśle i w duchu, obchodzić wielką tajemnicę Chrystusowej Paschy. Z tymi uczuciami życzę wszystkim dobrego i owocnego Wielkiego Postu.