Kościół potrzebuje waszej jedności, współpracy, odwagi i modlitwy

"Jezus wyprzedzał ich ... " (Mk 10,32)

Również w tej chwili Jezus wyprzedza nas. On nas zawsze wyprzedza. Idzie przed nami i otwiera nam drogę... A naszą ufnością i radością jest to, że jesteśmy Jego uczniami, przebywamy z Nim, podążamy za Nim, naśladujemy Go...

Kiedy wspólnie koncelebrowaliśmy pierwszą Mszę św. w Kaplicy Sykstyńskiej, "wędrowanie" było pierwszym słowem, jakie zaproponował nam Pan: wędrowanie, a następnie budowanie i wyznawanie.

Dziś powraca to słowo, ale jako akt, jako działanie Jezusa, które trwa: " ... Jezus chodził. " To nas uderza w Ewangelii: Jezus dużo chodził i nauczał swoich uczniów w drodze. To ważne. Jezus nie przyszedł, aby uczyć jakiejś filozofii, czy ideologii ... ale pewnej "drogi", którą trzeba iść wraz z Nim, a drogi uczymy się przemierzając ją, chodząc. Tak, drodzy bracia naszą radością jest wędrowanie z Jezusem.

Ale nie jest to łatwe, nie jest to wygodne, bo droga, którą obiera Jezus jest drogą krzyża. Kiedy są w drodze, mówi On swoim uczniom o tym, co się z Nim stanie w Jerozolimie: zapowiada Swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie. A oni "się dziwili" i "byli strwożeni". Dziwili się, rzecz jasna, bo dla nich wyjście do Jerozolimy oznaczało uczestniczenie w triumfie Mesjasza, w Jego zwycięstwie – można to następnie dostrzec w prośbie Jakuba i Jana. Byli "strwożeni" z powodu tego, co Jezus musiał znieść, a co także mieli znieść i oni.

W przeciwieństwie do ówczesnych uczniów wiemy, że Jezus zwyciężył i nie powinniśmy lękać się krzyża, wręcz w krzyżu jest nasza nadzieja. A jednak także i my jesteśmy nadal ludźmi, grzesznikami i narażeni jesteśmy na pokusę, aby myśleć na sposób ludzki a nie po Bożemu.

A kiedy myślimy na sposób światowy jakie są tego konsekwencje? "Gdy dziesięciu [pozostałych] to usłyszało, poczęli oburzać się na Jakuba i Jana" (w. 41). Byli oburzeni. Jeśli panuje mentalność świata, wkracza rywalizacja, zazdrość, frakcje ...

Wtedy to słowo, które Pan dziś do nas kieruje jest tak zbawienne! Oczyszcza nas wewnętrznie, rzuca światło na nasze sumienia i pomaga nam dostroić się w pełni do Jezusa i uczynić to razem, kiedy Kolegium Kardynalskie się poszerza wraz z wejściem do niego nowych członków.

"A Jezus przywołał ich do siebie... " (Mk 10, 42). Oto kolejny gest Pana. W drodze zdaje sobie sprawę, że trzeba mówić do Dwunastu, zatrzymuje się i wzywa ich do siebie. Bracia, pozwólmy, aby Pan Jezus nas wezwał do Siebie! Pozwólmy, aby On nas z-wołał. I słuchajmy Go z radością przyjmując Jego Słowo, przyjmując pouczenie Jego i Ducha Świętego, byśmy stawali się coraz bardziej jednym sercem i jedną duszą, wokół Niego.

Gdy jesteśmy tak zwołani, "wezwani do Siebie" przez naszego jedynego Mistrza, także i ja mówię, czego potrzebuje Kościół: Kościół potrzebuje was, waszej współpracy, a jeszcze wcześniej waszej komunii ze mną i między wami. Kościół potrzebuje waszej odwagi, aby głosić Ewangelię w porę i nie w porę i aby dać świadectwo prawdzie. Kościół potrzebuje waszej modlitwy na dobrą drogę owczarni Chrystusa, modlitwy, która wraz z głoszeniem Słowa jest pierwszym zadaniem biskupa. Kościół potrzebuje waszej wrażliwości, zwłaszcza w tej godzinie bólu i cierpienia w wielu krajach świata. Pragniemy wyrazić naszą duchową bliskość ze wspólnotami kościelnymi i wszystkimi chrześcijanami, którzy znoszą dyskryminacje i prześladowania. Kościół potrzebuje naszej modlitwy za nich, aby byli mocni w wierze i potrafili odpowiadać na zło dobrem. Ta nasza modlitwa obejmuje każdego mężczyznę i kobietę, którzy znoszą niesprawiedliwość z powodu swych przekonań religijnych.

Kościół nas potrzebuje, byśmy byli ludźmi pokoju i nieśli pokój przez nasze czyny, nasze pragnienia i nasze modlitwy: dlatego przyzywamy pokoju i pojednania dla narodów, które w tym czasie są uciemiężone przemocą i wojną.

Dziękuję, drodzy bracia! Podążajmy razem za Panem i dajmy się coraz bardziej Jemu zwoływać, pośród wiernego ludu, świętej Matki Kościoła.