Charakterystyka Karola Wojtyły wygłoszona przed beatyfikacją

W wieku 38 lat został mianowany biskupem pomocniczym krakowskim. 28 września 1958 roku przyjął sakrę biskupią z rąk arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, którego następcą został jako arcybiskup w 1964 roku. 26 czerwca 1967 roku papież Paweł VI kreował go kardynałem. Będąc pasterzem archidiecezji krakowskiej natychmiast zyskał uznanie jako człowiek mocnej i odważnej wiary, bliski ludziom i ich rzeczywistym potrzebom. Był rozmówcą, który potrafił słuchać innych i nawiązywać dialog, ale bez ulegania kompromisom. W ten sposób potwierdzał wobec wszystkich pierwszeństwo Boga i Chrystusa jako fundamentu nowego i prawdziwego człowieczeństwa i źródła niezniszczalnej godności osoby ludzkiej. Umiłowany przez swoich wiernych, ceniony przez braci biskupów budził zarazem lęk u tych, którzy widzieli w nim przeciwnika.

16 października 1978 roku został wybrany biskupem Rzymu i papieżem, przyjmując imię Jana Pawła II. (oklaski) Jego pasterskie serce, całkowicie oddane sprawie Królestwa Bożego, rozszerzyło się na cały świat. Miłość Chrystusowa zaprowadziła go do odwiedzania parafii rzymskich, głoszenia Ewangelii we wszystkich środowiskach. To miłość była siłą sprawczą jego niezliczonych podróży apostolskich na różne kontynenty, podejmowanych w celu utwierdzania w wierze braci w Chrystusie, pocieszania smutnych i zniechęconych, niesienia orędzia pojednania między Kościołami chrześcijańskimi, budowania mostów przyjaźni między wierzącymi w jednego Boga a ludźmi dobrej woli. Jego świetlane nauczanie miało na celu wyłącznie głoszenie zawsze i wszędzie Chrystusa – jedynego Zbawiciela człowieka. W swoim niezwykłym zapale misyjnym umiłował szczególnie młodych. Zwoływane przezeń Światowe Dni Młodzieży (oklaski) miały, według niego, za zadanie głoszenie nowym pokoleniom Jezusa Chrystusa i Jego Ewangelii, aby byli oni głównymi twórcami swej przyszłości i aby współpracowali przy tworzeniu lepszego świata.

Jego troska jako pasterza powszechnego przejawiała się w zwoływaniu licznych zgromadzeń Synodu Biskupów, w ustanawianiu diecezji i jednostek kościelnych, w promulgowaniu Kodeksów Prawa Kanonicznego Kościoła łacińskiego i Kościołów wschodnich oraz Katechizmu Kościoła Katolickiego, w ogłaszaniu encyklik i adhortacji apostolskich, aby sprzyjać pobudzaniu w ludzie Bożym elementów intensywniejszego życia duchowego; ogłosił Nadzwyczajny Jubileusz Roku Odkupienia, Rok Maryjny, Rok Eucharystii i Wielki Jubileusz Roku 2000.

Porywający optymizm, oparty na zaufaniu w Opatrzność Bożą, pobudzał Jana Pawła II, który przeżył tragiczne doświadczenia dwóch dyktatur, doświadczył zamachu na swoje życie 13 maja 1981 roku a w ostatnich latach został dotknięty pogłębiającą się chorobą, aby stale spoglądać ku horyzontom nadziei, wzywając ludzi do burzenia murów podziałów, aby nie popadać w zniechęcenie, aby podrywać się do lotu ku odnowie duchowej, moralnej i materialnej.

Swoje długie i owocne życie doczesne zakończył w Pałacu Apostolskim w Watykanie w sobotę 2 kwietnia 2005 roku, w wigilię Niedzieli „In albis”, którą sam nazwał Niedzielą Bożego Miłosierdzia.

Jego uroczystości pogrzebowe odbyły się na tym właśnie Placu św. Piotra 8 kwietnia 2005 roku. Ujmującym świadectwem dobra, jakie po sobie pozostawił, był udział wielu delegacji przybyłych z całego świata, miliony kobiet i mężczyzn, wierzących i niewierzących, którzy rozpoznali w nim widoczny znak miłości Boga do ludzkości.