Papież: przyjdź Duchu Święty i odmień oblicze ziemi

Charis to służba koordynująca różne przejawy działalności katolickiej Odnowy w Duchu Świętym. Franciszek nawiązał do szczególnego miejsca w świętym mieście dzieci Abrahama, którym była „izba na górze”. To w niej Duch Święty, którego Jezus obiecał po swoim zmartwychwstaniu zstąpił z mocą na Maryję i uczniów, przemieniając na zawsze ich życie i całą historię.

Ojciec Święty wspomniał także o kościele św. Jakuba, Kościele Matce, pierwszym kościele wierzących w Jezusa, Mesjasza, z których wszyscy byli Żydami. Byli nimi również ci, którzy przybyli z wielu miejsc ówczesnego świata. To oni „pełni zdumienia” usłyszeli Galilejczyków mówiących w ich własnym języku. Dalsza relacja z Dziejów Apostolskich opisuje wspólnotę wierzących w Jezusa. Nikt nie był w potrzebie, bo wszystko mieli wspólne. Ich znakiem rozpoznawczym była braterska miłość, a obecność Ducha Świętego czyniła ich zrozumiałymi. Papież zauważył, że często świat dostrzega w chrześcijanach bardziej konflikty i kłótnie niż wzajemną miłość. Uczniowie Chrystusa są podzieleni, w ciągu wieków rozbili to, co On z taką miłością, pasją i czułością stworzył. Franciszek dodał, że powinniśmy prosić o przebaczenie Ojca wszystkich i również przebaczyć sobie wzajemnie. Odbudowywanie jedności jest dzisiaj naglącym zadaniem w podzielonym świecie, w którym pandemia spotęgowała jeszcze chciwość i egoizm.

Papież – pozwólmy przemienić się Duchowi Świętemu

Ojciec Święty stwierdził, że Bóg jest wierny, dlatego nigdy nie wycofuje się ze swojej obietnicy. Jej potwierdzeniem są słowa Proroka Izajasza, które przywołał na zakończenie przesłania: „Stanie się na końcu czasów, że góra świątyni Pańskiej stać będzie mocno na szczycie gór i wystrzeli ponad pagórki. Wszystkie narody do niej popłyną, mnogie ludy pójdą i rzekną: «Chodźcie, wstąpmy na górę Pańską, do świątyni Boga Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy chodzili Jego ścieżkami. Bo prawo pochodzi z Syjonu i słowo Pańskie – z Jeruzalem». On będzie rozjemcą pomiędzy ludami i sędzią dla licznych narodów. Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny” (Iz 2, 2-4).