Świętość i Kościół

Pragnę powiedzieć kilka słów o powołaniu do świętości w schemacie o Kościele. Świętość ma dla Kościoła wielkie i pierwotne znaczenie: bez świętości Kościół jest niezrozumiały, dlatego słusznie jest ona nazywana głębokim celem Kościoła, a co za tym idzie – należy do jego tajemnicy.

Posłanie Boskich osób: Syna i Ducha Świętego, które stało się widzialne we właściwym sobie czasie, dało początek Kościołowi jako ciału widzialnemu, acz poruszanemu w sposób niewidzialny, duchowy i nadprzyrodzony, przygotowującemu osoby ludzkie do uczestnictwa w Świętości Boga. To najwyższe uczestnictwo w świętości samej Trójcy Przenajświętszej już w Piśmie Świętym jest uznane za właściwy cel Kościoła. zauważmy, że Jezus Chrystus w Wieczerniku prosi ojca za swoich uczniów, którzy stanowili jego Kościół: „jak Ty mnie posłałeś na świat, tak i ja ich na świat posyłam. A za nich ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie” (J 17,18–19). Św. Paweł dodaje zaś: „Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo, aby samemu sobie przedstawić Kościół jako chwalebny, niemający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, ale aby był święty i nieskalany” (Ef 5,25–27).

Budzi zdziwienie, że w schemacie o Kościele znalazło się wiele o jego przyczynie sprawczej (czyli posłaniu Syna i Ducha Świętego), przyczynie formalnej (bądź też Ciele mistycznym i świętej hierarchii) i o przyczynie materialnej (czyli ludzie Bożym), a prawie nic lub tylko niewiele mówi się o celowości samego Kościoła. z tego względu powołanie do świętości, która stanowi cel Kościoła, nie pokazuje się w naszym schemacie dość jasno i w sposób dobrze uporządkowany. Wydaje mi się, że dla lepszej kompozycji całego schematu byłoby dobrze, aby już w pierwszym jego rozdziale mówić o świętości Kościoła jako najcenniejszej właściwości i zarazem jego głębokim celu.

Jest bardzo potrzebne, aby zasady powołania do świętości zostały wyłożone w jaśniejszy sposób. Poza posłaniem widzialnym i niewidzialnym, Syna i Ducha Świętego, do całego rodzaju ludzkiego, dzięki czemu narodził się Kościół, należy mówić o niewidzialnym posłaniu Bożym, które dotyka duszy przez łaskę uświęcającą. 

Powołanie do świętości ma – że tak powiem – swój Boży rytm, którym żyje cały Kościół jako mistyczne Ciało Chrystusa. ma ono także swój głęboko osobisty wymiar. Kościół jako taki jest święty, głosi i wyraża dzieło świętości, posługuje ludziom przez środki uświęcenia. Ta świętość Kościoła ukazuje się jednak w szczególności w osobach ludzkich, gdy powoduje, że wzrastają one w życiu Bożym mocą łaski uświęcającej. W ten sposób Kościół, miasto Święte, pragnie dobra każdej duszy i jako najczulsza matka pilnie się o nią troszczy i jej posługuje. 

Powołanie do świętości jest istotnym elementem Kościoła i dotyczy każdego człowieka...

*

Powyższy tekst, jest fragmentem wypowiedzi Karola Wojtyły, wygłoszonego w czasie Soboru Watykańskiego II. Pochodzi on z książki Roberta Skrzypczaka "Karol Wojtyła na Soborze Watykańskim II", którą opublikowało wydawnictwo AA.