Komentarz: Zawierzenie bez emocji

Pełne emocji są reakcje ludzi na pojawienie się Jana Pawła II, pełne emocji są reakcje na każde jego słowo, każdy gest. Jest w tych reakcjach radość z obecności w pobliżu wielkiego rodaka. Jest zachwyt, że znowu przyjechał, jest litość i przejęcie jego dolegliwościami. Jest śmiech, są łzy.

To nie tak. Być może mass media nie są w stanie przekazać tego, co naprawdę dzieje się w ludziach, gdy widzą, a zwłaszcza gdy słyszą Ojca Świętego. Być może ich konstrukcja i konkurencyjne parcie zmusza dziennikarzy do zamieniania wielkiego duchowego wydarzenia w życiu milionów wierzących i niewierzących Polaków w spis sensacyjek i ciąg powierzchownych komentarzy. Słuchając dziennikarskich relacji, pytań, jakie stawiają reporterzy znanym i nieznanym ludziom, czytając pospiesznie pisane opinie i wnioski można dojść do wniosku, że pogoń za newsem nie pozwala im na wejście wgłąb, odkrycie, o co w tym wszystkim naprawdę chodzi, zarówno milionom ludzi, którzy bezpośrednio lub za pośrednictwem środków przekazu uczestniczą w papieskiej wizycie, jak i samemu Janowi Pawłowi II. A może pracownicy mass mediów są grupą ludzi niezbyt uformowanych duchowo, może wielu z nich po prostu nie rozumie, że są wydarzenia, które nie są towarem i pretekstem do zwiększania nakładów, oglądalności i liczby reklam?

W sobotę Papież zawierzył świat Bożemu Miłosierdziu. Z mocą zlecił swoim rodakom misję świadczenia o miłosierdziu przed całym światem. Aby świadczyć, trzeba najpierw samemu całkowicie uwierzyć, zaufać. Zawierzenie, najwyższa forma zaufania, łącząca zaufanie do kogoś i ufność w niego, nie może być oparte na emocjach. To jest zawsze pełna rozwagi decyzja. W przeciwnym razie mamy do czynienia nie z zawierzeniem, lecz chwilowym zaślepieniem.