List Episkopatu Polski na VI Dzień Papieski w Ojczyźnie

3. Miłosierdzie darem dla człowieka

Jan Paweł II w całym jednak nauczaniu, mówiąc o człowieku, który jest drogą Kościoła (por. RH n. 14), ukazywał Boga bogatego w miłosierdzie, a także człowieka, który jest naszym bratem, a nade wszystko dzieckiem Boga-Stwórcy i bratem Chrystusa Odkupiciela.

Tę prawdę zawarł nie tylko w słowie, ale także w całym swym stosunku do człowieka. Szczytem tego stało się spotkanie Jana Pawła II z Ali Agcą w więzieniu, pełne przebaczającej miłości.

W encyklice o „Bogu bogatym w miłosierdzie”, Papież tak ocenia nasze pokolenie: „Umysłowość współczesna – pisze – może bardziej niż człowiek przeszłości zdaje się sprzeciwiać Bogu miłosierdzia, a także dąży do tego, ażeby samą ideę miłosierdzia odsunąć na margines życia i odciąć od serca ludzkiego” (n. 2).

Jan Paweł II nie był więc tylko głosicielem prawdy o miłosierdziu. On stał się autentycznym sługą miłosierdzia.

Tę postawę widać w całej wspomnianej encyklice. Chrystusową przypowieść o synu marnotrawnym woli dostrzegać jako przypowieść o Miłosiernym Ojcu. Często wraca do przypowieści o miłosiernym Samarytaninie.

Obydwie przypowieści stanowią jedną całość o miłosiernym Bogu, o pełnym miłości miłosiernej człowieku. Testamentem Jana Pawła II dla Ojczyzny i dla całego Kościoła stało się ustanowienie Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Krakowskich Łagiewnikach.

Nauczanie Jana Pawła II można zawrzeć w słowach Chrystusa, przekazanych św. Faustynie: „Miłosierdzie Moje jest tak wielkie, że przez całą wieczność nie zgłębi go żaden umysł” (Dzienniczek n. 699). A jak nie wspomnieć o wielkim wołaniu papieża skierowanym w roku Wielkiego Jubileuszu o darowanie albo zredukowanie zadłużenia ubogich krajów wobec bogatych państw? To za jego pontyfikatu odrodziła się nasza polska „Caritas", która tak wiele dobrego wnosi w życie polskiego i nie tylko polskiego społeczeństwa!