60-lecie Światowego Dnia Misyjnego
CENNA SŁUŻBA PAPIESKICH DZIEŁ MISYJNYCH
4. W tej dziedzinie cenny wkład stanowi posługa spełniana przez Papieskie Dzieła Misyjne. Są one instytucją Kościoła powszechnego i wszystkich Kościołów partykularnych, będąc „uprzywilejowanym narzędziem Kolegium Biskupiego, zjednoczonego z Następcą Piotra i dzielącego z nim odpowiedzialność za Lud Boży, który jest w całości misyjny” (por. Statuty Papieskich Dzieł Misyjnych, I, n. 6, 1980). Dzieła te od ponad stu pięćdziesięciu lat stopniowo tworzy pośród swego Ludu Duch Pański, aby ukazać światu to szczególne zaangażowanie miłości, które towarzyszy całemu wysiłkowi ewangelizacyjnemu w świecie. Dzieła Misyjne stanowią „uprzywilejowany środek porozumiewania się Kościołów partykularnych między sobą (…) oraz każdego z nich z Papieżem, który w imię Chrystusa przewodniczy powszechnej wspólnocie miłości” (tamże, I, 5).
W historii współpracy misyjnej Papieskie Dzieła zbudowały „mosty solidarności”, które z pewnością się nie załamią, gdyż opierają się na ożywianej przez Eucharystię wierze w Zmartwychwstanie Chrystusa.
W tej trwałej i wielkiej budowli laikat katolicki zapisał najpiękniejsze karty swej misyjnej żywotności. Postacią symboliczną pozostanie tu na zawsze Paulina Jaricot, inspiratorka dzieła Ewangelizacji Narodów. W przyszłym roku będziemy obchodzili 125 rocznicę zakończenia jej misyjnej drogi; w tym właśnie roku odbędzie się Synod Generalny Biskupów, którego temat - „Powołanie i misja świeckich w Kościele i w świecie” - nabiera, w związku z tą rocznicą, bardzo szczególnej wymowy.
ŻYCZENIA KOŃCOWE
5. W dwadzieścia lat od zakończenia Soboru Watykańskiego II Kościół czuje się wezwany do dokonania oceny realizacji wielkiego zalecenia, pozostawionego mu przez Sobór Ekumeniczny, które mówi, że obowiązek budzenia powołań „ciąży na całej społeczności chrześcijańskiej” (Optatam totius, 2).
Pocieszające jest zjawisko wzrostu poczucia odpowiedzialności w wielu wspólnotach. Uczyniono już wiele, ale jeszcze bardzo wiele pozostaje do zrobienia, gdyż Sobór Watykański II oczekuje od wszystkich, a zwłaszcza od rodzin chrześcijańskich i wspólnot parafialnych, „największej przysługi” w dziele wzrostu ilości powołań (por. tamże).
Pragnę przy tej okazji wyrazić życzenie, aby katolicki laikat - cały i w duchu prawdziwej komunii z przewodnikami Ludu Bożego - znajdował w posłudze Papieskich Dzieł Misyjnych owe, niosące światło wartości, które pochodzi ze zbawczej „szkoły powszechnej miłości”.
Niech Najświętsza Dziewica Maryja, wierna misjonarka wszystkich czasów, pomoże wam, czcigodni bracia i drogie dzieci, zrozumieć to orędzie i odpowiedzieć na nie świadomie, z jasnym umysłem, w duchu komunii i solidarności.
Wyrażając raz jeszcze wdzięczność tym wszystkim, którzy w Kościele otrzymali znamię specjalnego powołania do posługi ewangelizacyjnej ad gentes, a zwłaszcza tym, którzy dla głoszenia Królestwa Bożego znajdują się w trudnych sytuacjach, z serca udzielam mojego błogosławieństwa.
Watykan, 18 maja, w uroczystość Pięćdziesiątnicy 1986, w ósmym roku mojego Pontyfikatu.
4. W tej dziedzinie cenny wkład stanowi posługa spełniana przez Papieskie Dzieła Misyjne. Są one instytucją Kościoła powszechnego i wszystkich Kościołów partykularnych, będąc „uprzywilejowanym narzędziem Kolegium Biskupiego, zjednoczonego z Następcą Piotra i dzielącego z nim odpowiedzialność za Lud Boży, który jest w całości misyjny” (por. Statuty Papieskich Dzieł Misyjnych, I, n. 6, 1980). Dzieła te od ponad stu pięćdziesięciu lat stopniowo tworzy pośród swego Ludu Duch Pański, aby ukazać światu to szczególne zaangażowanie miłości, które towarzyszy całemu wysiłkowi ewangelizacyjnemu w świecie. Dzieła Misyjne stanowią „uprzywilejowany środek porozumiewania się Kościołów partykularnych między sobą (…) oraz każdego z nich z Papieżem, który w imię Chrystusa przewodniczy powszechnej wspólnocie miłości” (tamże, I, 5).
W historii współpracy misyjnej Papieskie Dzieła zbudowały „mosty solidarności”, które z pewnością się nie załamią, gdyż opierają się na ożywianej przez Eucharystię wierze w Zmartwychwstanie Chrystusa.
W tej trwałej i wielkiej budowli laikat katolicki zapisał najpiękniejsze karty swej misyjnej żywotności. Postacią symboliczną pozostanie tu na zawsze Paulina Jaricot, inspiratorka dzieła Ewangelizacji Narodów. W przyszłym roku będziemy obchodzili 125 rocznicę zakończenia jej misyjnej drogi; w tym właśnie roku odbędzie się Synod Generalny Biskupów, którego temat - „Powołanie i misja świeckich w Kościele i w świecie” - nabiera, w związku z tą rocznicą, bardzo szczególnej wymowy.
ŻYCZENIA KOŃCOWE
5. W dwadzieścia lat od zakończenia Soboru Watykańskiego II Kościół czuje się wezwany do dokonania oceny realizacji wielkiego zalecenia, pozostawionego mu przez Sobór Ekumeniczny, które mówi, że obowiązek budzenia powołań „ciąży na całej społeczności chrześcijańskiej” (Optatam totius, 2).
Pocieszające jest zjawisko wzrostu poczucia odpowiedzialności w wielu wspólnotach. Uczyniono już wiele, ale jeszcze bardzo wiele pozostaje do zrobienia, gdyż Sobór Watykański II oczekuje od wszystkich, a zwłaszcza od rodzin chrześcijańskich i wspólnot parafialnych, „największej przysługi” w dziele wzrostu ilości powołań (por. tamże).
Pragnę przy tej okazji wyrazić życzenie, aby katolicki laikat - cały i w duchu prawdziwej komunii z przewodnikami Ludu Bożego - znajdował w posłudze Papieskich Dzieł Misyjnych owe, niosące światło wartości, które pochodzi ze zbawczej „szkoły powszechnej miłości”.
Niech Najświętsza Dziewica Maryja, wierna misjonarka wszystkich czasów, pomoże wam, czcigodni bracia i drogie dzieci, zrozumieć to orędzie i odpowiedzieć na nie świadomie, z jasnym umysłem, w duchu komunii i solidarności.
Wyrażając raz jeszcze wdzięczność tym wszystkim, którzy w Kościele otrzymali znamię specjalnego powołania do posługi ewangelizacyjnej ad gentes, a zwłaszcza tym, którzy dla głoszenia Królestwa Bożego znajdują się w trudnych sytuacjach, z serca udzielam mojego błogosławieństwa.
Watykan, 18 maja, w uroczystość Pięćdziesiątnicy 1986, w ósmym roku mojego Pontyfikatu.
