Benedykt XVI w dolinie Jozafata: Nie opuszczajcie Ziemi Świętej!

Zgromadzeni pod murami tego miasta, świętego dla wyznawców trzech wielkich religii, jakże nie mielibyśmy skierować swych myśli ku powszechnemu powołaniu Jerozolimy? Zapowiadane przez proroków, powołanie to pojawia się jako bezdyskusyjny fakt, rzeczywistość nieodwołalnie zakorzeniona w złożonej historii tego miasta i jego mieszkańców. Zarówno żydzi, muzułmanie, jak i chrześcijanie nazywają to miasto swą duchową ojczyzną. Jak wiele trzeba uczynić, aby było ono rzeczywiście „miastem pokoju” dla wszystkich narodów, gdzie wszyscy mogą przybyć w pielgrzymce w poszukiwaniu Boga, i usłyszeć jego głos, głos „ogłaszający pokój” (por. 85, 8)!

W istocie Jerozolima zawsze była miastem rozbrzmiewającym różnymi językami, a jej kamienie wydeptywali ludzie wszelkich ras i języków. Jej mury są symbolem opatrznościowej Bożej troski o całą rodzinę ludzką. Miasto to, jako mikrokosmos naszego zglobalizowanego świata, jeśli ma żyć swym powszechnym powołaniem musi być miastem uczącym powszechności, poszanowania innych, dialogu i wzajemnego zrozumienia; miejscem, gdzie uprzedzenia, ignorancję i podsycający je lęk są przezwyciężane rzetelnością, uczciwością i dążeniem do pokoju. W obrębie jej murów nie powinno być miejsca na małostkowość, dyskryminację, przemoc i niesprawiedliwość. Ludzie wierzący w Boga miłosierdzia – niezależnie od tego, czy określają siebie jako żydzi, chrześcijanie czy muzułmanie – jako pierwsi muszą krzewić kulturę pojednania i pokoju, nie zrażając się ślamazarnością procesu czy ciężkim brzemieniem wspomnień przeszłości.

Chciałbym też wprost powiedzieć o tragicznej rzeczywistości, stanowiącej źródło niepokoju dla wszystkich, którzy kochają to miasto i ziemię: opuszczeniu jej w minionych latach przez tak wielu członków wspólnoty chrześcijańskiej. Pomimo, że przyczyny możliwe do zrozumienia popychają wielu, zwłaszcza młodych do emigracji, decyzja ta w konsekwencji powoduje zubożenie kulturowe i duchowe miasta. Chcę dziś powtórzyć, to, co powiedziałem już przy innych okazjach: w Ziemi Świętej jest miejsce dla każdego! Apelując do władz o poszanowanie, wsparcie i docenienie tutaj obecności chrześcijańskiej, pragnę też was zapewnić o solidarności, miłości i poparciu całego Kościoła oraz Stolicy Apostolskiej.

Drodzy przyjaciele,

w dopiero co usłyszanej Ewangelii, św. Piotr i Jan pobiegli do pustego grobu, a Jan „ujrzał i uwierzył” (J 20,8). Tutaj w Ziemi Świętej wraz z pielgrzymami z całego świata, którzy tłoczą się w jej kościołach i sanktuariach, możecie „widzieć” oczyma wiary miejsca uświęcone obecnością Chrystusa, Jego ziemską misją, męką, śmiercią i zmartwychwstaniem oraz daru Jego Ducha Świętego. Tutaj, tak jak apostoł Tomasz, macie zapewnioną możliwość „dotykania” rzeczywistości historycznych leżących u podstaw naszego wyznania wiary w Syna Bożego. Modlę się dziś za was, abyście nadal dzień po dniu „widzieli i wierzyli” w znaki Bożej opatrzności i niezawodnego miłosierdzia, byście „słyszeli” z odnowioną wiarą i nadzieją pocieszające słowa nauczania apostolskiego i „dotykali” źródeł łaski w sakramentach, abyście wcielali dla innych obietnicę nowego początku, wolność zrodzoną z przebaczenia, wewnętrzne światło i pokój, które mogą dać uzdrowienie i nadzieję nawet w najciemniejszych ludzkich realiach.

W kościele Grobu Pańskiego w każdym okresie pielgrzymi czcili kamień, który według tradycji stał u wejścia do grobu w poranek zmartwychwstania Pańskiego. Często powracajmy do tego pustego grobu. Potwierdźmy naszą wiarę w zwycięstwo życia i módlmy się, by każdy „ciężki kamień”, stojący u drzwi naszych serc, blokujący nasze całkowite poddanie się Panu w wierze, nadziei i miłości został wstrząśnięty mocą światła i życia, które zajaśniało z Jerozolimy na cały świat tego pierwszego poranka wielkanocnego. Chrystus zmartwychwstał, alleluja! Prawdziwie zmartwychwstał, alleluja!

tłum. st (KAI)