Papież do ordynariuszy w Ziemi Świętej

Drodzy bracia biskupi,
Drogi ojcze kustoszu,

Z radością witam was, ordynariuszy Ziemi Świętej w tej Górnej Izbie, gdzie zgodnie z tradycją Pan otworzył swe serce wybranym uczniom i celebrował tajemnicę paschalną, i gdzie Duch Święty w dzień Pięćdziesiątnicy pobudził pierwszych uczniów by poszli i głosili Dobrą Nowinę. Dziękuję ojcu Pizzaballa za ciepłe słowa powitania, które skierował do mnie w waszym imieniu. Reprezentujecie wspólnoty katolickie Ziemi Świętej, które w swej wierze i pobożności są jak zapalone świece, rozjaśniające święte miejsca, pobłogosławione obecnością Jezusa, naszego żyjącego Pana. Ten wyjątkowy przywilej daje wam i waszym wiernym szczególnie drogie miejsce w moim sercu jako Następcy Piotra.

„Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował”(J, 13,1). Górna Izba przywołuje Ostatnią Wieczerzę naszego Pana z Piotrem oraz innymi apostołami oraz zachęca Kościół do modlitewnej kontemplacji. Spotykamy się właśnie w tym nastroju: Następca Piotra z następcami apostołów, w tym samym miejscu, gdzie w darze swego ciała i krwi Jezus objawił nowe głębie przymierza miłości zawartego między Bogiem a Jego ludem. W Górnej Izbie tajemnica łaski i zbawienia, której jesteśmy odbiorcami, a także zwiastunami i sługami, może być wyrażona jedynie w języku miłości. Ponieważ On pierwszy nas umiłował i nieustannie nas miłuje, możemy odpowiedzieć miłością (por. Deus Caritas Est, 2). Nasze życie jako chrześcijan nie jest po prostu ludzkim wysiłkiem, by żyć według wymagań Ewangelii, narzuconym nam jako obowiązek. W Eucharystii jesteśmy wprowadzeni w tajemnicę darowanej nam miłości. Nasze życie staje się wdzięczną, pojętną i czynną akceptacją darowanej nam siły miłości. Ta przekształcająca miłość, która jest łaską i prawdą (por. J 1, 17), skłania nas jako jednostki i wspólnoty, do przezwyciężenia pokusy zamknięcia się w sobie w egoizmie czy indolencji, izolacji, uprzedzeniu lub lęku i wielkodusznego ofiarowania siebie Panu i innym ludziom. Pobudza nas, jako wspólnoty chrześcijańskie do wierności naszej misji z otwartością i odwagą (por. Dz 4,13). W Dobrym Pasterzu, który daje swe życie za owce, w Nauczycielu, który obmywa stopy swym uczniom, znajdujecie drodzy bracia wzór waszej własnej posługi w służbie Bogu, który zachęca do miłości i komunii.

Wezwanie do komunii umysłów i serc, tak ściśle powiązane z przykazaniem miłości i centralnej, jednoczące roli Eucharystii w naszym życiu, jest szczególnie stosowne w Ziemi Świętej. Różne znajdujące się tutaj Kościoły chrześcijańskie stanowią bogate i zróżnicowane dziedzictwo duchowe. Są znakiem różnorodnych form wzajemnego oddziaływania między Ewangelią a różnymi kulturami. Przypominają nam również, iż misją Kościoła jest głoszenie powszechnej miłości Boga i gromadzenie, z bliska i z daleka wszystkich, których On wzywa, w taki sposób, że wraz ze swymi tradycjami i talentami tworzą one jedną rodzinę Bożą. Nasze czasy, zwłaszcza od II Soboru Watykańskiego charakteryzuje nowy impuls duchowy ku komunii w różnorodności w obrębie Kościoła katolickiego, oraz nowa świadomość ekumeniczna. Duch Święty łagodnie kieruje nasze serca ku pokorze i pokojowi, ku wzajemnej akceptacji, zrozumieniu i współpracy. Wewnętrzna dyspozycja ku jedności, pobudzona przez Ducha Świętego ma decydujące znaczenie, jeśli chcemy by chrześcijanie mogli wypełnić swoją misję w świecie (por. J 17,21).

Chrześcijańska obecność w Ziemi Świętej i regionach sąsiednich będzie tętnić życiem na tyle, na ile przyjmowany jest i wzrasta w Kościele dar miłości. Obecność ta ma żywotne znaczenie dla dobra całego społeczeństwa. Jasne słowa Jezusa dotyczące ścisłej więzi między miłością Boga a miłością bliźniego, miłosierdzia i współczucia, łagodności, pokoju i przebaczenia są zaczynem zdolnym do przemienienia serc i kształtowania działań.