Słowo papieża do biskupów Angoli: Chrystus miarą prawdziwego humanizmu

Eminencjo Kardynale,

Umiłowani Biskupi Angoli i Świętego Tomasza!

Czuję się niezmiernie szczęśliwy, mogąc spotkać się z wami w tej siedzibie, którą Angola przeznaczyła dla Następcy św. Piotra – zwykle w osobie jego przedstawiciela – jako widzialny wyraz więzi łączących wasze narody z Kościołem katolickim, który od ponad pięciuset lat cieszy się, mogąc zaliczać was do swych dzieci. Wychwalajmy zgodnie i gorąco Boga Ojca, który za sprawą i łaską Ducha Świętego, nieustannie rodzi Mistyczne Ciało swego Syna w swych formach angolskiej i świętotomaszowej, nie wyrzekając się przy tym oblicza żydowskiego, rzymskiego, portugalskiego i wielu innych, już wcześniej ukształtowanych, „bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie (...), jesteście kimś jednym w Chrystusie” (Gal 3,27-28). Aby nadal prowadzić dzisiaj to dzieło rodzenia całego Chrystusa, przez wiarę i chrzest, dobry Bóg zapragnął wezwać mnie i was, czcigodni bracia; nic więc dziwnego, że bóle porodowe dają się odczuwać w nas, aż Chrystus zostanie całkowicie ukształtowany (por. Gal 4,18) w sercu waszego narodu. Bóg wynagrodzi wam cały ten trud apostolski, prowadzony w trudnych warunkach czy to w czasie wojny, czy obecnie pośród tak wielu ograniczeń, przyczyniając się w ten sposób do nadania Kościołowi w Angoli oraz na Wyspach św. Tomasza i Książęcej tego dynamizmu, który wszyscy w nim uznają.

Świadom posługi, do której zostałem wezwany, aby służyć wspólnocie kościelnej, proszę, abyście przekazywali moją stałą troskę o wasze wspólnoty, które pozdrawiam ze szczerym uczuciem w osobie każdego z członków tej konferencji biskupiej. Szczególne pozdrowienia kieruję do waszego przewodniczącego abp. Damião Franklina, któremu dziękuję za słowa powitania, skierowane do mnie w waszym imieniu, świadczące o waszych wysiłkach na rzecz dokładnego rozeznania i konsekwentnego zjednoczonego planu, wcielanego w waszych wspólnotach diecezjalnych „aby przysposobić świętych (...) aż dojdziemy wszyscy razem (...) do człowieka doskonałego, do miary wielkości, według Pełni Chrystusa” (Ef 4,12-13). W istocie, w obliczu rozpowszechnionego relatywizmu, który nie uznaje niczego za ostateczne i – co więcej – usiłuje bronić jako ostatniego środka jedynie własnego ja i jego zachcianek, my proponujemy inny środek: Syna Bożego, który jest też prawdziwym człowiekiem. To On jest miarą prawdziwego humanizmu. Chrześcijanin dorosłej i dojrzałej wiary nie jest tym, który idzie za modą i najnowszymi nowinkami, ale który żyje głęboko zakorzeniony w przyjaźni z Chrystusem. Jest to ta przyjaźń, która otwiera nas na wszystko, co dobre i dostarcza nam kryterium rozeznawania między kłamstwem a prawdą.

Nie ulega wątpliwości, że dla przyszłości wiary i globalnego ukierunkowania życia kraju rozstrzygający jest obszar kultury, gdzie Kościół prowadzi prestiżowe instytucje akademickie, które jako punkt honoru winny dążyć do tego, aby głos katolików stawał się coraz bardziej obecny w debacie kulturalnej narodu, aby umacniały się możliwości racjonalnego opracowywania, w świetle wiary, rozlicznych zagadnień, które pojawiają się w różnych środowiskach wiedzy i życia. Poza tym kultura i wzory zachowań są dzisiaj coraz bardziej uwarunkowane i charakteryzowane przez obrazy podsuwane przez środki przekazu społecznego, dlatego na pochwałę zasługują wszystkie wasze wysiłki, aby mieć, również na tym szczeblu, odpowiednią zdolność komunikowania się, aby móc w ten sposób ofiarować wszystkim chrześcijańską interpretację wydarzeń, problemów i rzeczywistości ludzkich.