Benedykt XVI: W Chrystusie jest odpowiedź na zagadkę bólu i śmierci

Chorzy i ich opiekunowie wzięli tam udział w nabożeństwie różańcowym z rozważaniami kard. Angelo Comastriego, archiprezbitera bazyliki, i w Mszy św. Eucharystię sprawował kard. Javier Lozano Barragán, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Chorych i Służby Zdrowia.

Na zakończenie z uczestnikami spotkał się Benedykt XVI. Nawiązał do tematu swego tegorocznego orędzia na ten Dzień, które poświęcił chorym i cierpiącym dzieciom. „Jeśli brakuje nam słów już wobec dorosłego, który cierpi, to co powiedzieć, kiedy krzywda dzieje się niewinnym najmłodszym? Jak dostrzec również w tak trudnych sytuacjach miłość Boga miłosiernego, który nigdy nie opuszcza swych dzieci w godzinie próby?”. W odpowiedzi na takie pytania pomaga nam wiara – wskazał Papież. Bóg stworzył człowieka dla szczęścia i życia, ale choroba i śmierć pojawiły się wskutek grzechu. Nie zostajemy jednak sami. Chrystus przez swą mękę wziął na siebie i do głębi przetworzył naszą słabość.

„Zdajemy sobie coraz lepiej sprawę, że życie człowieka nie jest dobrem, którym możemy dysponować, ale cennym skarbem – powiedział Ojciec Święty. – Należy go strzec i troszczyć się o nie możliwie jak najuważniej od samego początku aż do ostatecznego, naturalnego wypełnienia. Życie jest tajemnicą, która sama z siebie wymaga odpowiedzialności, miłości, cierpliwości, miłosierdzia ze strony wszystkich i każdego z osobna. Jeszcze bardziej konieczne jest otaczanie troską i szacunkiem tych, którzy są chorzy i cierpią. Nie zawsze to łatwe. Wiemy jednak, gdzie można zaczerpnąć odwagi i cierpliwości, by znosić nieszczęścia ziemskiej egzystencji, zwłaszcza choroby i wszelkiego rodzaju cierpienia. Dla nas chrześcijan to w Chrystusie jest odpowiedź na zagadkę bólu i śmierci”.

Każda Msza jest stałym upamiętnianiem ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Chrystusa, który zwyciężył zło wszechmocą swej miłości – stwierdził Benedykt XVI. Podkreślił, że w „szkole” Chrystusa eucharystycznego uczymy się zawsze kochać życie i akceptować naszą bezsilność wobec cierpienia i śmierci.