Jak rezygnowali 
papieże

Najbardziej znany jest przypadek papieża Celestyna V.
 Już sam jego wybór wzbudzał kontrowersje. John Norwich w „Niezwykłych historiach papieży” pisze: „Po śmierci papieża Mikołaja w kwietniu 1292 r. dwunastu żyjących kardynałów zebrało się na konklawe, niespiesznie obradowali przez 27 miesięcy, wybrali jednego z najmniej odpowiednich ludzi, jacy kiedykolwiek, choć krótko, zasiadali na tronie papieskim, Pietra del Morrone, 85-letniego chłopa, który przez 60 z górą lat żył w pustelni w Abruzji, a zapisał się jedynie tym, że kiedyś, pojawiwszy się na dworze Grzegorza X, powiesił swoje okrycie na promieniu słońca”. 
Brak dworskiego oraz intelektualnego obycia Celestyna nie podobał się wielu wpływowym osobistościom. Za architekta abdykacji papieża uznano kard. Gaetaniego, który miał potajemnie doprowadzić do jego pokoju...rurę, przez którą Gaetani udawał głos Boga i przestrzegał papieża przed ogniem piekielnym, grożącym mu, jeśli nie zrezygnuje z urzędu. „I to z pewnością Gaetani sporządził akt zrzeczenia się tiary – pisze Norwich – jaki 13 grudnia 1294 r. papież odczytał na zgromadzeniu kardynałów, po czym uroczyście zdjął papieskie szaty i włożył na siebie łachmany pustelnika”. 
Jego następca, czyli kard. Gaetani, który przybrał imię Bonifacego VIII, oświadczył, że natychmiast wraca do Rzymu i że jego poprzednik