Miłość jest tym co przynagla do pójścia za Jezusem. Jeżeli człowiek prawdziwie miłuje nie boi się niczego, ponieważ przyjmuje to co się dzieje w jego życiu za wolę Boża. Miłość przynagla też do wyjścia na przeciw bliźniemu z jego potrzebami. Człowiek wiary jest gotowy poświęcić swoje życie dla dobra bliźniego. Wiara pozwala na wielkie czyny nawet pozostając niezauwazonym. Z miłości człowiek jest gotowy na cierpienie które dzięki nadziei przeradza się w trwanie z bliźnim. Obietnica pobudza człowieka do realizacji powołania. Człowiek nie pozostaje sam. W realizacji misji zawsze obecny jest blizni. Powołanie jest czymś tak wielkim jak wolność. Nie można przekreslic powołania nie przekreslajac wolności. Warto szukać głosu Bożego w swoim życiu za cenę decyzji pójścia za Jezusem. Obietnica zbawienia jest warta przyjęcia powołania nawet gdyby miało okazać się ciężarem. Sens ludzkiej egzystencji objawia się wraz z decyzją wiary. Trwanie w tym świecie jako nierealne przekreśla nadzieję. Nadzieja jednak nie zawodzi.