Takiej beatyfikacji Rzym nie widział

Wiesława Dąbrowska-Macura, Andrzej Macura

publikacja 06.05.2011 15:00

„Oto nadszedł oczekiwany dzień. Przyszedł szybko, ponieważ tak podobało się Bogu. Jan Paweł II jest błogosławiony” – mówił Benedykt XVI w homilii podczas beatyfikacji swego poprzednika Jana Pawła II. Na Placu św. Piotra i w wielu okolicznych ulicach rozległy się brawa. A Jan Paweł II tylko uśmiechał się z beatyfikacyjnego obrazu w głównej loggi Bazyliki.

Takiej beatyfikacji Rzym nie widział Henryk Przondziono Agencja GN Msza beatyfikacyjna zgromadziła, wedle danych policji, ponad milion wiernych. Dokładniej, 1,2 miliona...

Sześć lat temu na Placu św. Piotra stała trumna z ciałem naszego papieża. Miliony ludzi z całego świata  żegnało swojego pasterza, przewodnika, przyjaciela, największego z Polaków, wyjątkowego człowieka, godnego największego szacunku. W Niedzielę Miłosierdzia Bożego 2011 roku nad tym samym placem powiewał gobelin z jego wizerunkiem, w który wpatrywało się ponad milion pielgrzymów z całego świata (najwięcej z Polski, chociaż jeszcze dzień wcześniej oficjalnie podawano, że najliczniej reprezentowani są Francuzi). Wielu w oczach znów miało łzy. Ale to były inne łzy – wzruszenia, szczęścia i nadziei.

Przed sześciu laty nie było nam dane przeżyć tamtych wielkich rekolekcji w Rzymie.

Nie dane nam było wtedy pożegnać człowieka, którego słowa i przykład ukształtowały nasze życie. Teraz mogliśmy być świadkami wyniesienia na ołtarze naszego papieża. Za jego pontyfikatu dojrzewaliśmy. Pod wpływem jego nauczania podejmowaliśmy najważniejsze życiowe decyzje, decydowaliśmy o tym, co dla nas będzie najważniejsze, kształtowała się nasza hierarchia wartości. Jesteśmy wdzięczni Panu Bogu za ten dar. Zwłaszcza  że, jak twierdzą w Rzymie, takiej beatyfikacji tu jeszcze nie było.

Pierwszym znakiem wyjątkowości tego wydarzenia jest niezwykle jak na uroczystość beatyfikacji udekorowany Plac św. Piotra.  Już kilka dni przed uroczystością na kolumnadzie Berniniego umieszczono ogromny portret pogrążonego w modlitwie Jana Pawła II i 27  banerów. Na każdym przedstawiono jedno wydarzenie z każdego roku pontyfikatu Jana Pawła II. Wśród nich: pierwsza pielgrzymka do ojczyzny, zamach z 13 maja 1981 r., międzyreligijne spotkanie w Asyżu, spotkania z patriarchą Bartłomiejem, Matką Teresą z Kalkuty, Michaiłem Gorbaczowem, modlitwa przy ścianie płaczu… To element wystawy poświęconej papieżowi z dalekiego kraju przygotowanej przez Polaków i Włochów, którą pielgrzymi mogą oglądać w Braccio Carlo Magnio.

Ostatnia Msza przy grobie

Czwartek, 28 kwietnia, siódma rano. Przed wejściem do Bazyliki kłębi się spory jak na tak wczesną porę tłumek głównie Polaków. Przyszli na ostatnią Mszę przy grobie Jana Pawła II. Koncelebrze przewodniczy kard. Kazimierz Nycz. Są biskupi Józef Guzdek i Zygmunt Zimowski, i około 80 kapłanów. Jak w każdy czwartek od sześciu lat także ks. Konrad Krajewski, papieski ceremoniarz. W Eucharystii uczestniczymy stojąc naprzeciwko papieskiego grobu. Przypominają się wszystkie intencje, z którymi tu przyszliśmy. Nie tylko nasze. Szepczemy imiona osób, które prosiły nas o modlitwę w tym miejscu. Ostatni raz w tym miejscu. Za kilka dni trumna z ciałem Jana Pawła II zostanie przeniesiona do Bazyliki św. Piotra. Miejsce w kaplicy św. Sebastiana, obok słynnej Piety Michała Anioła, już jest przygotowane, chociaż zasłonięte bordową kotarą. Strażnicy pilnują, żeby żaden z ciekawskich pielgrzymów tam nie wszedł. W watykańskich grotach pozostanie pusty grób… A płyta, która przez 6 lat przykrywała trumnę z ciałem naszego papieża ma trafić do Łagiewnik.

Jesteś w niebie, kochamy Ciebie

W sobotę, 30 kwietnia, Plac św. Piotra należał do Polaków. Z okna obserwujemy, jak od samego rana via Porta Angelica, prowadzącą do Watykanu od stacji metra Ottaviano, ciągną jedna za drugą polskie grupy. Wszystkie „uzbrojone” w biało-czerwone flagi. Pielgrzymów nie odstrasza nawet deszcz, który po słonecznym tygodniu, zaczął padać właśnie dziś. Jutro zaświeci słońce – przekonuje swoją grupę jakaś siostra zakonna. Ojciec Święty rozpędzi chmury. Może ma rację, myślę, bo właśnie przypomniały mi się słowa Rity Megliorin, pielęgniarki, która od stycznia 2005 r. opiekowała się papieżem. Podczas spotkania z dziennikarzami na uniwersytecie Santa Croce przejmująco opowiadała o tym, jak służyła ciężko choremu Ojcu Świętemu w klinice Gemelii na początku 2005 r. Wspominała, że dni, które spędziła z Janem Pawłem II najczęściej były pełne słońca. Mówiła mu o chorych, którzy leczyli się w tym samym szpitalu, a on się za nich modlił.- Nigdy nie myślał o sobie, nawet w chorobie, nawet gdy już bardzo cierpiał – mówiła. Doskonale pamięta dzień śmierci Ojca Świętego. - 2 kwietnia zawołano mnie do Watykanu – opowiadała. - Weszłam do pokoju i jak zwykle  powiedziałam: „Dzień dobry Ojcze Święty, dziś jest słoneczna pogoda”. Papież spojrzał, ale nie miał już siły pogłaskać mnie po głowie. Wzięłam więc jego rękę i położyłam na swojej głowie. Jestem pewna, że gdyby miał siłę, zrobiłby to sam. Pamiętam światło i figurę cierpiącego Chrystusa, na którą on patrzył. I śpiew młodzieży dochodzący z Placu św. Piotra. Może ten śpiew przeszkadza Ojcu Świętemu – powiedziałam do ks. Stanisława. Wtedy ks. Dziwisz podprowadził mnie do okna i powiedział: „Popatrz, to są wszystko jego dzieci, które chcą pożegnać się z ojcem”. I powiedział jeszcze, że żaden ojciec nie chce opuścić swoich dzieci.

Dziś wydaje się, że jak najszybciej chciałby do nas wrócić. A może tylko przypomnieć, że nigdy nas nie opuścił i zawsze błogosławi nam z domu Ojca… Na Bazylice wisi już beatyfikacyjny obraz. Na razie jeszcze zasłonięty. Targana przez wiatr zasłona co jakiś czas delikatnie się odchyla. Widać czerwoną pelerynę, niebieskie tło u góry. Można też dostrzec oblicze Jana Pawła II. Jakby trochę już się niecierpliwił.

Na telebimie umieszczonym na szczycie kolumnady Berniniego wyświetlany jest film o Janie Pawle II. To migawki z różnych papieskich spotkań z ludźmi. Jan Paweł II i jego styl przypominają się z cała ostrością.  Wkoło mnóstwo sprzedawców. Jedni proponują parasole – za jedyne 5 euro. U innych, za tę samą kwotę, można kupić specjalny papieski numer L`Osservatore Romano.

Zainteresowanie mediów wzbudzają młodzi z Lednicy 2000, śpiewający i tańczący przed zwyżką dla ekip telewizyjnych. Ich proporce z charakterystyczną lednicką rybą wyróżniają się na tle flag państwowych. „Nie ma lepszego od Jana Pawła II”, „Jesteś w niebie, kochamy Ciebie” – skandują i śpiewają lednickie hity.

Wieczór świadectw

Wieczorem w starożytnym Circo Massimo słuchamy wspomnień osób bliskich Janowi Pawłowi II. Każda z nich była bliska inaczej. Joaguin Navarro-Valls, dyrektor Biura Prasowego Stolicy Apostolskiej za pontyfikatu Jana Pawła II, przez niego wybrany i mianowany, dbał o medialny wizerunek papieża Polaka. Siostrę Marie Simon-Pierre z nowym Błogosławionym łączy więź niezwykła. Jej uzdrowienie dzięki modlitwie do Jana Pawła II z choroby Parkinsona, która niszczyła także jego ciało, uznane zostało za cud wymagany do beatyfikacji. A kard. Stanisław Dziwisz był najbliższym współpracownikiem i przyjacielem Ojca Świętego, jego wieloletnim sekretarzem. Z pewnością znał go o wiele lepiej niż ktokolwiek inny.  Wszyscy żywo reagują, kiedy z telebimów przemawia Jan Paweł II. Jego słowa wciąż budzą emocje, inspirują, wciąż są ważne. Świadczą o tym transparenty z napisem: „Santo subito”, rozciągnięte na zboczu starożytnego teatru.  Gdy na telebimie pokazały się sceny z życia papieża i z jego pogrzebu, transparenty poszły w górę…

Jan i Jerzy przyjechali z Wuppertalu w Niemczech. Są Polakami. Wyglądają na twardych mężczyzn, ale kiedy siostra Marie Simone-Pierre opowiada o swojej chorobie i cudownym uzdrowieniu, w ich oczach dostrzegam łzy. - Byłem na pogrzebie sześć lat temu. Wtedy było smutno – mówi Jan, opanowując wzruszenie. - Nie, raczej refleksyjnie – poprawia go Jerzy. - Teraz jest inaczej. Musi być inaczej, bo  to beatyfikacja. Pięć lat modliłem się o to, dlatego jestem tu – tłumaczy. Właściwie nie musi tłumaczyć, doskonale go rozumiem. Nie byliśmy na pogrzebie, ale bardzo chcieliśmy być w Rzymie na beatyfikacji naszego papieża. Mocno ściskają w dłoniach różańce w czasie odmawiania tajemnic światła, wprowadzonych do tej starej modlitwy właśnie przez Jana Pawła II. Modlimy się za młodych, za rodziny, za dzieło ewangelizacji, o nadzieję i pokój dla ludzi na całym świecie i za Kościół. Dzięki łączności satelitarnej w modlitwie uczestniczą ludzie zebrani w sanktuariach w: Krakowie Łagiewnikach, Kawekamo w Tanzanii, Matki Bożej z Libanu w Harissie, Guadelupe w Meksyku i w portugalskiej Fatimie.

A potem modlitwa trwała jeszcze w otwartych tej nocy ośmiu rzymskich kościołach…

Deo gratias nad Watykanem

Wcześnie rano pędzimy na Plac św. Piotra. Dziennikarskie akredytacje otwierają wszystkie bramki. Spotykamy służby porządkowe i pielgrzymów oczekujących na wejście na Plac. Dostali się tu tylko ci, którzy mieli dość determinacji i szczęścia. Wielu pozostało na Via Conciliazione i jeszcze dalej, wzdłuż Tybru, wokół Watykanu od strony stacji San Pietro, a nawet w znacznie oddalonym od Watykanu starożytnym Circo Massimo. Zaczepiamy kilka osób z Neokatechumenatu z Marsylii. Dlaczego przyjechali? Bo cudem, który pozwolił na beatyfikację papieża było uzdrowienie francuskiej zakonnicy. Francuskiej, nie polskiej – podkreślają, kiedy dowiadują się, że rozmawiają z dziennikarką  z Polski. Odczytują to jako ważny znak dla francuskich katolików. - Kościół we Francji jest słaby i potrzebuje Orędownika takiego jak Jan Paweł II – mówią Francuzi z Marsylii.

W tłumie wypatruję też młodzież z Maenzy. Wczoraj widziałam ich w Circo Massimo. Przyznają, że najbardziej poruszyło ich świadectwo s. Marie Simon-Pierre. Zapamiętali też to, co Joaguin Navarro-Valls mówił o modlitwie Jana Pawła II. Po czuwaniu wyruszyli na Plac św. Piotra. Noc spędzili na Via Conciliazione – z wieloma Polakami. Trochę się modlili, trochę spali. Udało się im dostać prawie na środek Placu. Są przekonani, że Jan Paweł II jest święty. Chcą go prosić o wstawiennictwo u Boga, każdy ma własne konkretne intencje, które tu przywiózł. – Papież nas wysłucha, bo przecież kochał młodzież – przekonuje jedna z dziewcząt.

Nad Placem unosi się transparent z napisem: „Deo gratias” (Bogu niech będą dzięki), przyczepiony do kilku czerwonych balonów. I będzie się tak unosił nawet wtedy, gdy pielgrzymi już pochowają flagi i transparenty.

Czekaliśmy na ten dzień

Mszę beatyfikacyjną razem z papieżem celebrują kardynałowie. Wyjątek uczyniono dla abpa Mieczysława Mokrzyckiego, wieloletniego sekretarza Jana Pawła II. Mitra i pastorał, których tego dnia używa ojciec święty, były często używane przez jego poprzednika, błogosławionego Jana Pawła. Podobnie kielich, który został użyty do sprawowania Eucharystii. Jak większość pielgrzymów mamy łzy w oczach, kiedy papież mówi, że Jana Pawła II można od dziś nazywać błogosławionym. Gdy odsłania się wiszący na Bazylice beatyfikacyjny portret naszego błogosławionego już papieża, a siostry Tobiana i Marie Simon-Pierre, która wydaje się jeszcze bardziej wzruszona niż w sobotni wieczór, w Circo Massimo, gdzie opowiadała o swoim uzdrowieniu, wnoszą relikwiarz z krwią Jana Pawła II, łzy płyną po policzkach.

 „Już sześć lat minęło od dnia, w którym zebraliśmy się na tym placu, aby celebrować pogrzeb papieża Jana Pawła II. Ból utraty był głęboki, ale jeszcze większe było poczucie jakiejś ogromnej łaski, która otaczała Rzym i cały świat: łaski, która była owocem całego życia mojego ukochanego poprzednika, a szczególnie jego świadectwa w cierpieniu – zaczął papież  homilię. – Już tamtego dnia czuliśmy unoszącą się woń świętości, a lud Boży na różne sposoby okazywał swoją cześć Janowi Pawłowi II. Dlatego chciałem, aby (…) jego proces beatyfikacyjny przebiegał w sposób możliwie najszybszy. I oto nadszedł oczekiwany dzień; przyszedł szybko, ponieważ tak podobało się Bogu: Jan Paweł II  jest błogosławiony” – powiedział papież. Doskonale wyraził to, co czuliśmy w tej chwili. A nad Placem św. Piotra wciąż unosił się napis „Deo gratias”.