Przystań uchodźców

O celu papieskiej podróży na Cypr i życiu na podzielonej wyspie z największą liczbą uchodźców opowiada o. Jerzy Kraj OFM.

archiwum o. jerzego kraja

Beata Zajączkowska: Na Cyprze, jak nigdzie indziej, mocno brzmią słowa św. Pawła: „Nie ma już Żyda czy Greka…”. Większość tamtejszych chrześcijan to imigranci z Filipin, Indii, Sri Lanki czy krajów Afryki. Jak to kształtuje codzienność Kościoła, który odwiedzi papież?

O. Jerzy Kraj: Papież przyjedzie na wyspę, która jest w części greckiej zdominowana przez Kościół prawosławny. Kościoły mniejszościowe to dwie wspólnoty katolickie: maronicka i łacińska. Ich członkowie to głównie w przybysze z Libanu (maronici) i z Filipin. Jest też wielu ludzi ubiegających się o azyl. Na 850 tys. mieszkańców Cypru katolików jest 25 tys., z czego 10 proc. to osoby posiadające paszporty cypryjskie. Jest to społeczeństwo wielokulturowe. W naszym ogrodzie zostało odsłonięte popiersie Jana Pawła II z wymownym napisem „Budujcie mosty, a nie mury”. Nasz klasztor i kościół znajdują się w tzw. strefie niczyjej wyspy, więc dla nas to przesłanie jest bardzo ważne. Przed bramą biegnie droga dzielącej wyspę strefy buforowej, która kontrolowana jest przez wojska oenzetowskie, a cały teren dookoła naszego ogrodu kontrolowany jest przez wojska tureckie. Nie stwarza to żadnych trudności dla wiernych. Nieraz widzę w oknach swoich domów naszych tureckich sąsiadów, którzy patrzą, jak się modlimy.

Jakie wyzwania duszpasterskie wynikają z tego wielonarodowego oblicza Kościoła?

Na Cyprze mamy łacińskie parafie w czterech dużych miastach oraz dojazdowe kaplice. Z Nikozji obsługujemy też całą turecką część wyspy. Na Mszach jest tam tygodniowo ok. 500 wiernych, głównie studentów. Jest to młody, żywy Kościół. Przede wszystkim trzeba włączyć w liturgię różne języki. Jednak ludzie przychodzą nie tylko na Mszę, ale również po to, by spędzić ze sobą wolny czas, więc staramy się im to umożliwić.